ฉันจำมันได้ดี เย็นวันนั้นที่เกิดเรื่องขึ้น ฉันชื่อสายน้ำ เด็กผู้หญิงที่กำลังจะขึ้น ม.5 ที่ชีวิตกำลังจะไปได้ดี แต่ต้องย้ายออกจากโรงเรียนกลางคัน เพราะ ฉันถูกกล่าวหาว่าตบกับเพื่อนคนนึงที่ห้องสมุด ซึ่งเหตุการณ์ที่แท้จริงไม่มีใครรู้เรื่องที่แท้จริง นอกจากฉัน และเพื่อนสนิทของฉัน แทน กับผู้หญิงคนนั้น เสียงนั้นฉันจำมันได้ดี
“ สายน้ำแกอย่าทำฉันเลย อย่าทำฉันเลย” แค่คำๆนี้ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำ แต่เพราะพวกมันรวมหัวกันแกล้งฉัน ให้ฉันถูกลงโทษ แต่พอพ่อแม่ฉันรู้เรื่อง เค้าก็เอาฉันย้ายโรงเรียนกลางคัน เพราะทนกับระบบการปกครองของโรงเรียนนี้ไม่ได้
“สายน้ำแกจะไปจริงๆหรอ แกจะทิ้งฉันหรอ” แทนพูด
“ใช่ พ่อกับแม่ไปลาออกให้ฉันแล้ว คงคิดถึงแกแย่เลยหว่ะ”
“เรื่องที่เกิดขึ้นฉันต้องขอโทษแกด้วย ช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“มันไม่ใช่ความผิดแกสักหน่อย เลิกคิดมากได้แล้ว”
“ไว้ฉันจะไปหาแกบ่อยๆนะ แกต้องคิดถึงฉันด้วยนะเว้ย” แทนพูดพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย
“เออๆๆ บาย” กอดกัน
เย็นวันนั้นฉันออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน ฉันนั่งคิดทบทวนถึงสิ่งที่ผ่านเข้ามา ว่าทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับฉันนัก แต่ฉันก็คิดแต่เพียงว่า มันผ่านไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้ คงได้แค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอแล้ว ฉันเผลอไปเห็นผู้ชายคนนึงกำลังถ่ายภาพอยู่ น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน ดูแล้วก็น่ารักดี ^^ เอ๊ะ เค้าหันมามองด้วย เอ่อ ว่าแต่เค้าเดินเข้ามาทำไมหว่า!!!!!
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ถ้าจะรบกวนให้คุณเป็นแบบให้หน่อยได้ไหมครับ พอดีกำลังลองฝึกถ่ายภาพอยู่ครับ” ยื่นดอกไม้ให้
“อ่อๆ ได้ค่ะ แต่ไม่ค่อยถนัดถ่ายรูปนะค่ะ”
“ ไม่เป็นไรครับ ยังไงรบกวนด้วยนะครับ” ฉันรับดอกไม้มา จริงๆเค้าถ่ายแค่มือฉันถือดอกไม้เท่านั้นเอง :(
ระหว่างที่ฉันถ่ายรูปเสร็จ ก็แยกกับนายคนนั้น ว่าแต่ลืมถามชื่อเลย...แต่ช่างเถอะ เห้อ!! เรื่องก็ไม่จบเพียงเท่านี้หรอก เพราะฉันกำลังนึกถึง โรงเรียนใหม่ที่ฉันต้องไปเรียนนะสิ อีก 4 เดือนข้างหน้าจะเปิดเทอมใหม่ แล้วว่าแต่ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง หวังว่าอนาคตที่กำลังจะถึงเร็วๆนี้คงไม่แย่สำหรับฉันเท่าไหร่นักหรอกนะ สู้ๆสายน้ำ
Guest
