--------------------
เริ่มต้น
ปั้ง!
เสียงไกปืนลั่นไปทั้งบ้านใหญ่ ผู้คนต่างแตกตื่นกับเสียงที่เกิดขึ้นแต่คนที่เกิดอาการตกใจมากที่สุดตอนนี้คือคนที่กำลังอยู่ในเหตุการณ์
ภายในห้องเล็กมีผู้หญิงและผู้ชายที่กำลังจะล้มลงกับพื้นรวมถึงเลือดที่ไหลลงมากระทบกับเสื้อจนเป็นจุดสีแดงวงใหญ่
“คราวน์!” ร่างหญิงสาวตัวเล็กบอบบางกำลังวิ่งเข้าไปรับร่างใหญ่ที่กำลังล้มกระแทกกับพื้น เสียงร้องไห้ที่ดูสะอึกอื้นคล้ายกับทรมานพร้อมกับเสียงวิ่งที่กำลังเข้ามาภายในห้อง
“เรน! เกิดอะไรขึ้น” อินทัชชายร่างสูงเปิดประตูเข้ามา ภาพที่เห็นนั้นคือภาพที่คนรักกำลังกอดผู้ชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือด
“อึก ฮือ อิน เราผิดเอง เรา เราทำให้คราวน์ต้องตาย” เรนกอดคราวน์ไว้แน่น ร่างกายที่ไม่มีลมหายใจนั้นก็คือคนที่ตายไปแล้วอินทัชกัดริมฝีปากแน่น เขารู้อยู่แล้วว่าคราวน์หลงรักเรนแต่ไม่คิดว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้จะเกิดขึ้น
“เรน ไม่เป็นอะไรนะ” อินทัชนั่งยองๆอยู่ข้างหน้าและบีบไหล่ของเรนอย่างให้กำลังใจ
“ไม่! เราไม่โอเค คราวน์ฆ่าตัวตายแบบนี้เป็นเพราะเรา” เรนตะโกนลั่นจนอินทัชสะอึก
“เรน” อินทัชเอ่ยเสียงอ่อนและนั่งมองคนรักของตัวเองร้องไห้ เขารู้ว่าเรนเคยรักคราวน์มาก่อนแต่นั่นเป็นเพียงอดีตแต่ยังไงพอมองเห็นแบบนี้ภายในใจเขาก็ยิ่งเจ็บ
ปัก!!
“เชี่ย” ชายหนุ่มเสื้อนักศึกษาร้องลั่นแล้วหันไปมองเพื่อนหน้าหวานของตน “เป็นห่าไรอีกล่ะ” บูมเอ่ยถาม อาการแบบนี้ก็เป็นอยู่อย่างเดียวคืออาการอินกับนิยาย
“กูไม่โอเค ทำไมตัวร้ายต้องตายด้วยวะ” น่านร้องโวยวายเพราะนิยายเรื่องนี้ก็เป็นนิยายที่ทำให้ตัวร้ายตายอีกแล้ว นิสัยของน่านออกจะแปลกๆเพราะคนส่วนมากมักปลื้มหรือเชียร์พระเอกแต่คงมีคนส่วนน้อยอย่างน่านที่เชียร์ตัวร้าย
“จุดจบของตัวร้ายก็มักจะเป็นแบบนี้ไหมวะ” ยินตอบ
“แต่กูไม่โอเคโว้ย!!”
“มึงก็ทำให้ตัวร้ายรักมึงสิ” หมวยเสริม
“กูทำได้กูคงทำไปแล้วไหมล่ะ แต่คนนี้กูชอบเขาสุดๆเลยนะเว้ย”
“กูก็เห็นแม่งพูดแบบนี้ทุกเรื่อง”
“ไม่ กูชอบคนนี้ที่สุด”
“จ้า!!!” บูม ยินและหมวยพูดเสียงพร้อมกัน
“เออ แล้วเราจะไปทะเลเมื่อไหร่” น่านถาม
“นี่มึงลืมแล้วหรอวะว่าพวกเรานัดกันเย็นนี้”
“เอาดี กูยังไม่เตรียมของเลยนะ” น่านตอบ
“รีบไปเตรียมเลยอีเหี้ย!” ยินผลักหัวน่านเบาๆ พอได้ยินแบบนั้นน่านก็รีบเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋าและวิ่งกลับหอทันที
.
.
.
“มึงจะลงทะเลเวลานี้จริงดิ” หมวยหันไปถามบูม
“เออ เวลานี้ไม่ค่อยมีคน” บูมตอบพร้อมกับเตรียมเรือ
“กูไม่อยากไปเลยว่ะ” น่านหันไปพูดกับหมวย “กูกลับโรงแรมได้ปะ”
“มากันขนาดนี้แล้ว” บูมกับยินลากทั้งสองคนขึ้นเรือ “เขาบอกว่ากลางทะเลจะมีหิงห้อยเพราะงั้นไปดึกแบบนี้ดีที่สุดแล้ว” บูมตบไหล่แล้วอธิบายให้กับน่านฟัง
คนที่มีหน้าที่ในการขับเรือคือยินที่มีประสบการณ์จากที่บ้านเพราะทำงานเกี่ยวกับทางเดินเรือ น่านมองบรรยากาศที่เงียบสนิทรวมถึงความมืด น่านยืนมองทะเลก็รู้สึกแปลกๆ
“พวกมึง กูรู้สีกว่าฝนจะตก”
“แต่พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้ไม่มีฝนนะ”
“แต่”
แปะ แปะ
“เชี่ย!” ยินร้องลั่นด้วยอาการตกใจ ภายในใจของน่านเริ่มสั่นกลัวเขามองหันซ้ายหันขวาก็พบแต่ความมือมิดไม่เจอชายฝั่งที่สามารถจอดเรือได้เลย ทุกคนภายในเรือต่างต้องหาที่จับไว้เพราะคลื่นน้ำเริ่มสั่นไหวมากขึ้น
“น่าน!!! มาจับตรงนี้!!!” ทุกคนต่างต้องตะโกนพูดคุยกันเพราะเสียงของฝนนั้นดังมาก น่านพยายามเดินช้าๆเข้าไปใกล้ๆยิน
“อ๊ะ”
“น่าน!!!!”
ตู้ม!
+++++
Guest
