เวลา

เวลา 

เมื่อเจอคนที่ถูกใจ 

สมองกลวงๆ ของผมก็พร้อมสั่งการ 

หัวใจวิ้งๆ ก็เริ่มทำงาน 

ร่างกายก็เริ่มลนลาน 

คนอย่าง เวลา ไม่ต้องให้รอนาน 

มันพร้อมที่จะคืบคลาน.........

ภีม "ตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ ไหนบอกว่าเก่ง เป็นงาน เอาเข้าจริงไม่เห็นได้เรื่องเลย......นะ หึหึ" ผมพูดใกล้ๆ ใบหูของเวลาทั้งที่ยังนอนคลุมโปงภายใต้ผ้าห่ม 

เวลา "............" ทำไมหัวใจมันเต้นแรงจังว่ะ เบาๆ โว้ย ผมพยายามควบคุมความรู้สึกไม่ให้มันตื่นเต้นไปมากกว่านี้ ทั้งทีผมรู้อยู่แก่ใจว่าใบหน้าของผมจะแดงขนาดไหน แต่คนอย่างผมจะมัวมาเขิลอายไม่ได้กาลแล้ว มันต้องสู้สิโว้ย "จะรับผิดชอบยังไง ว่ามา" ผมคิดในใจสุภาพบุรุษอย่างพี่ภีมต้องรับผิดชอบให้พ่อแม่มาสู้ขอล่ะว่ะ 

ภีม "ดูละครหรืออ่านนิยายมา แค่นอนกันนะเว้ย"  

เวลา ผมตลึงงันกับคำพูดของพี่ภีม นี่ถ้าคุณนายวารีกับไอ้เวหารู้ต้องมาฆ่าไอ้คนตรงหน้าแน่ๆ ที่พูดหมาๆ กับผมแบบนี้ ทั้งที่ปู้ยี่ปูยำผมแล้วไม่รับผิดชอบ ผมเลยต้องกู้ศักดิ์ศรีของผมคืนด้วยการแหกปากร้องไห้ลั่นห้องแม่งให้ประสาทแดกไปเลย