"ในอนาคตหากเราเติบใหญ่ขึ้น เราจะให้เจ้าเป็นชายาของเรา" คำตรัสสัญญาที่อ่อนหวานขององค์ชายหนุ่มในวันวานยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจ แต่เหตุใดเมื่อถึงเวลาเขาถึงได้ลืมจนหมดสิ้น เมื่อเราได้เคียงคู่กันเหมือนคำที่ท่านเคยสัญญาชายหนุ่มกลับหมดรัก แม้แต่คำหวานสักคำให้ปลอบใจก็ไม่มีสักถ้อยคำ
"เราจะมารับเจ้าในวันที่ทุกๆอย่างพร้อม"แม้จะอยู่ไกลกันคนละเมือง แต่คำพูดที่หนักแน่นก็กล่าวบอก ผ่านไปหลายปีคำสัญญานั้นก็แสดงผลถึงแม้จะมีแค่ทหารวังค์เพียงเท่านั้นก็ทำให้ลีอาห์ดีใจมากแล้ว แต่กลับไม่มีสิ่งใดเหมือนเดิมแม้กระทั่งองค์โรฮาน
เมื่อองค์ชายในวันวานผันแปรเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ รวมไปถึงหัวใจที่เคยกล่าวว่ารักในวันนี้กลับผันแปรเป็นเยือกเย็น
อาณาจักรอัลเบเนียแห่งนี้มีทั้งพระราชาและพระราชินีที่สมบูรณ์แบบแต่หากทั้งสองต้องเคียงคู่กันด้วยหัวใจเพียงครึ่งเดียว พระราชินีลีอาห์ผู้อ่อนโยนนั้นหลงรักพระสวามีหมดหัวใจ แต่องค์กษัตริย์กลับไร้รักตอบ
เป็นเพราะเวลาที่ผ่านไปเช่นนั้นหรือ? ที่ทำให้อีกคนหมดรักไป แต่หากเป็นเพราะเวลาทำไมร่างเล็กยังไม่เคยหมดรักอีกฝ่ายเลย ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งรักมากขึ้นเท่านั้น
เพียงแค่เราอยู่ห่างกันก็ทำให้องค์โรฮานลืมลีอาห์จนหมดสิ้นเช่นนั้นใช่หรือไม่? พระองค์ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้เพียงเพราะพระบิดาของพระองค์เห็นว่าสมควรเช่นนั้นหรืออย่างไร?
แล้วด้วยเหตุผลใดอีกคนถึงไม่เคยถูกรักกลับบ้างเลยสักวินาที
พระราชาโรฮาน เดอ ลา เลดีโอกิล
ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อได้มันมาสักวันก็คงลืมไป เช่นเดียวกันกับเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าสวยเมื่อหลายปีก่อน เกือบเจ็ดปีที่ผ่านไปคำสัญญาเด็กๆนั้นพระองค์กลับลืมมันจนหมดสิ้น แต่กลับเป็นพระบิดาของพระองค์ที่สั่งให้องค์โรฮานไปรับลีอาห์มาที่วังค์และจัดพิธีอภิเษกให้เร็วที่สุดเมื่อองค์โรฮานขึ้นครองราชได้เพียงไม่ถึงสองปี
พระราชินีลีอาห์ เดอ ลา เลดีโอกิล
ลีอาห์เคยเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่มีบิดาเป็นขุนนางในต่างเมืองของอัลเบเนีย บิดาของลีอาห์นั้นอ่อนโยนมากนัก และเป็นคนที่ลีอาห์รักมากที่สุดในชีวิต แม้ว่าเด็กหนุ่มจะเป็นเพศสภาพเป็นโอเมก้า แต่ผู้เป็นพ่อก็ไม่เคยดูแคลนลูกของตนแม้แต่น้อย
Guest
