ลิขิตฟ้ามิอาจฝืน

ที่สะพานไหน่หนอเกี๊ย หญิงสาวหน้าตาสะสวย ผิวขาวเนียนดั่งหยก ดวงตากลมโตดั่งลูกกวาง จมูกโด่งรั้น ใบหน้ารูปใข่ ริมฝีปากรูปกระจับแดงระเรื่อ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น กำลังเดินอย่างเหม่อลอยไปหยุดที่ตรงหน้ายายเมิ่งเพื่อรับน้ำแกงลืมเลือนก่อนที่จะลงไปเกิดไป ดวงตากลมโตนั้นไม่ได้มองตรงไปที่แห่งใด แม้กระทั้งขนตาที่เป็นแพหนาสวยคู่นั้นยังไม่ได้กระพริบลงเลยสักครั้งเดียว มือขาวผ่องนั้นยื่นไปรับน้ำแกงก่อนจะดื่มมันลงไปโดยที่หน้าไปเปลี่ยนสี 

“อ๊ายยยยยยยยยยย” หญิงสาวคนนั้นอยู่ ๆก็แผดร้องเสียงดังลั่นไปทั่วแดนนรกภูมิ แล้วล้มลงดิ้นทุรนทุราย เสียงของเธอนั้นโหยหวนปาดจะขาดใจ สองมือกุมหน้าอกไว้แน่น หน้าตาสะสวยเหยเกหน้าตาหลั่งรินเป็นสาย วิญญาณทุกตนที่อยู่บนสะพานพากันสะดุ้งโหยงก่อนที่จะหันไปมองอย่างสงสัยใคร่รู้ ไป๋เฮยฉางที่พึ่งมาถึงรีบรุดไปหาหญิงสาวคนนั้นแต่ทว่าก็ไม่ทันการณ์เมื่อร่างของหญิงสาวคนนั้นระเบิดดังปั้ง สามวิญญาณเจ็ดจิตแตกซ่านกระจายกันไปคนล่ะทิศล่ะที่ และโดยที่ไม่มีใครเห็นเศษเสียวหนึ่งของดวงวิญญาณได้กระแดกไปตกที่บ่อมนุษย์ของโลกหรดี ไป๋เฮยอู๋ฉางตื่นตกใจอยู่มากเพราะไม่เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นมาในตลอดระยะเวลาหลายหมื่นปีที่พวกตนนั้นทำงานอยู่ที่นี่ ทั้งสองต่างแยกย้ายพากันค้นหาเศษเสียววิญญาณของหญิงสาวที่แตกกระจายไปกลับคืนมา แต่ก็ใช้เวลาไปมากกว่ายี่สิบวันหรือยี่สิบปีโลกมนุษย์ก่อนที่ไป๋เฮยอู๋ฉางจะยอมรับว่าวิญญาณอีกเศษเสียวสุดท้ายของหญิงสาวไม่ได้อยู่ในสี่ทะเลแปดดินแดนแห่งนี้ 

“จะทำเช่นใดดี เซี่ยเซียนท่านนี้ต้องลงไปเผชิญเคราะห์ยังโลกมนุษย์อุดร นี่ก็เลยเวลาที่จะจุติไปกว่ายี่สิบปีโลกมนุษย์แล้วหนา” ไป๋อู๋ฉางที่สวมเสื้อผ้าชุดขาว สวมหมวกทรงสูงสีขาว กล่าวด้วยหน้าเสียงทดท้อ 

“ส่งจิตวิญญาณที่พวกเรารวบรวมได้นี่ลงไปเกิดก่อนก็แล้วกัน ขืนสายกว่านี้คงไม่ดีเท่าไหร่กระมัง เทพชะตาเองก็เร่งลงมาแล้ว หลังจากนี้พวกเราก็คงต้องไปตามหาดวงจิตที่เหลือ คาดว่าน่าจะลงไปเกิดที่ใดสักที่ในโลกมนุษย์ทั้งแปดแล้ว” เฮยอู๋ฉางเสนอหน้าดำคล้ำกลมกลืนไปกับเสื้อผ้าสีดำและหมวกทรงสูงสีดำที่ตนสวมใส่อยู่ 

“ เฮ้อ... ช่วงนี้การเผชิญด่านเคราะห์นี่เป็นที่นิยมหรืออย่างไรกันนะ เมื่อสิบห้าวันก่อนวังซู่ซ่างเสินก็พึ่งลงไปจุติมิใช่หรือไร” เฮยอู๋ฉางกล่าวต่อพลางส่ายหน้าไปมา การณ์พวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่พวกตนจะเข้าไปยุ่งได้แต่ก็หวังเพียงว่าเทพสงครามผู้นั้นจะไม่ทำให้วิญญาณล้นนรกเพราะสงครามหรอกนะ ช่างน่าปวดหัวเสียนี่กระไร 

“เช่นนั้น..... อ่า...ช่างกล่าวลำบากยิ่ง คงมีแต่ต้องปล่อยให้เป็นไปตามลิขิตสวรรค์เสียแล้วกระมัง” ไป๋อู๋ฉางกล่าวพร้อมกับปล่อยเศษเสียวดวงวิญญาณของหญิงสาวคนนั้นให้ลงไปยังบ่อมนุษย์ของโลกอุดร