ร้อยผาพันภู

บทนำ น้องคนเล็ก

“พี่พฤกษ์ รอภูด้วย”

เสียงเด็กน้อยร้องเรียกพี่ชายคนโตกับคนรอง ที่วิ่งหายเข้าไปในสวนผลไม้ของคุณย่า ดวงตาเอ่อน้ำของน้องคนเล็กวัยเจ็ดขวบกวาดสายตามองหา ไม่มีวี่แววที่จะวิ่งตามทันเสียแล้ว

“หายไปไหนแล้ว...”

สองเท้าพาตัวหมุนกลับ ขาเล็กๆพยายามก้าวขาสูงๆข้ามใบแห้งของต้นกล้วยที่คนงานตัดไว้

“กลับไปหาคุณย่าดีกว่า อ้ะ โอ้ย!”

ปากเล็กๆส่งเสียงร้องเมื่อขาสะดุดเข้ากับก้านกล้วยแห้งๆที่รอการเก็บกวาด น้ำตาที่เอ่อไหลผ่านแก้มขาว สองมือพยายามยันตัวลุกขึ้น

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นมือใครคนนึงยื่นมาจับช่วยพยุงให้ลุกขึ้นได้ สองมือช่วยปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากเสื้อผ้าให้

“เป็นอะไรหรือเปล่า? จะไปหาคุณย่าใช่ไหม?”

“มา...ขี่หลังพี่ เดี๋ยวพี่พาไปนะ”

คนพี่หมุนตัวหันหลังให้น้อง ส่วนคนน้องก็ขยับตัวก้าวขึ้นหลังแบบงงๆ ก่อนที่คนพี่จะขยับตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกินมาตรฐานของเด็กชายวัยสิบสองปี

“พี่...พี่...”

หน้าคมเข้มที่ได้รับมรดกมาจากคุณปู่เหลียวมาหาเสียงเรียกคนอยู่บนหลัง

“พี่...ชื่ออะไร?”

“กรณ์ พี่ชื่อกรณ์”

“พร้อมหรือยัง ไปละนะ”

“ภู เป็นอะไรไปลูก”

อรดี สะใภ้คนเดียวแห่ง `บ้านสวนพฤกษพานิช’ เอ่ยถามลูกชายคนเล็ก ขณะลุกไปช่วยประคองคนมีน้ำตาลงจากหลัง

“หกล้มครับ แต่ไม่เป็นอะไรครับ”

เด็กชายวัยสิบสองปีตอบคำถามแทน ค่อยๆย่อให้คนตัวเล็กลงจากหลัง เอื้อมมือไปหยิบใบไม้แห้งที่ยังติดอยู่กับกางเกงออกให้

“วิ่งไม่ทันเจ้าพฤกษ์ เจ้าผา ตามเคย”

คุณย่าอารีย์ผู้เป็นเจ้าของบ้านเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู

“คนนี้น้องสุดใช่ไหม ชื่ออะไรนะเจ้าแฝดคนน้องนี้”

“พันภูค่ะ คุณพี่”

เธอตอบหญิงชรารุ่นพี่ ที่ตอนนี้มีหลานชายวัยสิบสองปีเดินมานั่งอยู่ข้างๆ หลายชายคนเดียวที่กำลังจะถูกส่งไปเรียนต่อในโรงเรียนประจำที่ประเทศอังกฤษ และวันนี้พามากราบลาเธอ

คุณย่ากานดา แม้จะดูชราในวัยสูงอายุ แต่ความสง่าน่าเกรงขามยังมีเค้าอยู่บนใบหน้า วางมือลงลูบหัวหลานชายเบาๆ พร้อมรอยยิ้มที่ส่งไปให้เด็กเจ้าน้ำตาที่นั่งตรงข้าม

“อืม...หนักแน่นมั่นคงดีนะ ร้อยผา กับ พันภู”