ยอดรักชายาอ๋องมาร

นี่ก็เป็นเวลา สองอาทิตย์ที่ฉันได้ย้อนเวลามาในยุคแคว้นฉิง เมืองหลวงของฉางโจราวๆ  พันกว่าปีได้และยังมาอยู่ในร่างของ เยว่ซินมู่หญิงที่พึ่งแต่งเข้าจวนอ๋องเจ้านามว่า 

หมิงเฟยอู๋ เป็นองค์ชายของสนมหมิงกู่ที่เกิดกับฮ่องเต้องค์ก่อน ได้เพียงแค่ สี่วันเองแต่จู่ๆนางผู้นี้กลับตรอมใจที่ต้องแต่งเข้าจวนอ๋องจนสิ้นลมในที่สุดสาเหตุหลักๆคงเป็นเพราะว่านางมีคนที่รักอยู่แล้วและไม่อาจใช้ชีวิตร่วมกันได้ นั่นจึงเป็นเหตุให้นางผู้นี้ตรอมใจตายในที่สุด ที่ฉันสามารถรับรู้เรื่องเหล่านี้ได้คงเป็นเพราะว่าความรู้สึกนึกคิดยังอยู่กับร่างของคนผู้นี้มิได้เลือนหายไปเลยแม้แต่น้อย   และที่ฉันได้มาอยู่ที่นี่ได้เพราะวันนั้นขณะที่หิวกระหายน้ำมากมายหลังจากวิ่งแข่งมาราธอนระดับประเทศมาอย่างเหนื่อยล้าได้คว้าน้ำมาดื่มซึ่งน่าจะมีใครสักคนวางยาพิษในขวดน้ำของฉันแน่นอนและคนนั้นคงเป็นคนที่ใกล้ตัวฉันอย่างแน่นอน พอดื่มไปแล้วจู่ฉันก็หน้ามืดและสิ้นลมในเวลาต่อมาทันทีซึ่งฉันสันนิฐานเอาเพราะถ้าฉันยังไม่ตายวิญญาณคงไม่มาสิงสู่เจ้าของร่างนี้หรอก และพอตื่นขึ้นมาก็มาโพล่ที่นี่แหละแต่ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ฉันมีอาชีพเป็นนักโบราณคดี 

ขณะที่หญิงสาวใบหน้าหวานเย้ายวนนั่งเหม่อลอยอยู่ในก๋งริมสระบัวและท่ามกลางสวนดอกไม้นานาชนิดก็มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง 

“พระชายา กระหม่อมเหลียงเฉิงพะยะค่ะ" 

" อื้อ ว่าไง" 

"ท่านอ๋องมีรับสั่งให้พระชายาเสด็จไปที่เรือนอักษรพะยะค่ะ”ใบหน้าหวานสวยหันไปมองผู้มาใหม่ซึ่งเป็นองค์รักษ์ประจำตัวอ๋องเจ้าผู้นั้นทันทีพลางเลิกคิ้วสงสัยเล็กน้อย 

“มีเรื่องอะไรรึเปล่าท่านอ๋องถึงเรียกหาเรา”ซินมู่เอ่ยเสียงเรียบขณะลุกขึ้น 

“กระหม่อมมิทราบ พระชายาโปรดไปถามท่านอ๋องเองเถิดพะยะค่ะ” 

“อืมช่างเถอะ  ตอนนี้ท่านอ๋องอยู่ที่ใดนะ” 

“เชิญพระชายาเสด็จไปยัง เรือนอักษรของท่านอ๋องพะยะค่ะ” 

ขณะที่เดินออกนอกเรือนสวี้ครั้งแรกซินมู่ก็สำรวจไปทั่วด้วยสายตาที่ตื่นเต้นเล็กน้อยใบหน้าที่เคยเศร้าสร้อยได้เปลี่ยนเป็นสดใสมีชีวิตชีวาอย่างมาก ซึ่งองค์รักษ์หนุ่มยังอดแปลกใจไม่ได้ ที่พระชายาของตนเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ซึ่งนางไม่เคยแม้แต่จะพูดกับตนแม้แต่น้อยและพูดนับครั้งเห็นจะได้ 

" อืม บ้านเรือนทรงแปลกตาแต่ก็น่าอยู่ดี" ซินมู่พึมพำกับตัวเองพยักหน้าเบาๆด้วยความอารมณ์ดี ถ้าหากกลับไปที่ๆจากมาได้เธอจะเก็บควาทรงจำเหล่านี้ไปตกแต่งบ้านของตัวเองบ้างคงจะสวยพิลึก *_* 

“ท่านอ๋องพระชายาเสด็จมาแล้วพะยะค่ะ”องค์รักษ์หนุ่มพูดขึ้นขณะอยู่ที่หน้าประตูเรือนอักษร 

“เข้ามา”น้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความสุขุมเอ่ยขึ้นด้านใน 

“เชิญพระชายาเสด็จพะยะค่ะ”หญิงสาว สาวเท้าเข้าไปด้านในทันทีก่นจะไปหยุดสายตาที่ชายสูงศักดิ์ที่นั่งอยู่ด้านหน้าไม่หันขึ้นมามองเธอแม้แต่น้อย 

“ซินมู่คำนับท่านอ๋องเพคะ” ซินมู่แสร้งทำเสียงอ่อนหวานทันที 

“นั่งลง” 

“ขอบคุณท่านอ๋อง ท่านอ๋องมีเรื่องอันใดหรือเพคะถึงได้เรียกหาหม่อมฉัน”คิ้วเรียวอ๋องเจ้าขมวดเข้าทันทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวด้วยแววตาประหลาดใจเล็กน้อยก่อนจะปรับให้เป็นปกติดังเดิม 

“พรุ่งนี้เปิ่นหวางจะไปที่จวนแม่ทัพฮวงชาง อยากให้เจ้าเตรียมตัวไว้” 

“เพคะซินเออร์ทราบแล้ว " 

"ท่านอ๋องทำสิ่งใดอยู่หรือเพคะ”ซินมู่ชะเง้อคอเข้าไปดูทันที อ๋องเจ้าชะงักมือเล็กน้อยก่อนตอบเสียงเรียบ 

“อ่านสานส์แคว้นใต้อยู่” 

“หืม มีเรื่องไม่ดีหรือเพคะ”ซินมู่ถามเสียงใคร่รู้อย่างสดใส 

“เจ้ากลับไปเรือนของเจ้าไปได้แล้ว” 

ทันทีที่ได้ยินเสียงไล่ของอ๋องเจ้า ซินมู่ ก็ยู้ปากราวกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจทันที 

"เหตุใดถึงยังอยู่อีก" 

“ข้าเบื่อ ให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านได้หรือไม่” 

“เจ้าอยากอยู่กับเปิ่นหวาง??” 

"หากท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์ไม่รังเกียจ" 

"เปิ่นหวางต้องอ่านตำรา หากเจ้ายังอยู่นี่อาจจะเบื่อได้" 

“อย่างน้อยข้าก็ไม่ต้องอยู่คนเดียวนี่”ซินมู่เอ่ยเสียงเศร้าหลังจากที่มายังที่แห่งนี้เธอก็ไม่เคยพูดกับใครนอกจากสาวใช้ในเรือนของตน 

“มิใช่เจ้ารังเกียจเปิ่นหวางรึ แล้วทำไม”ชายหนุ่มพูดเสียงเจ็บปวดก่อนจะรีบทำเสียงเรียบเหมือนเดิม 

“ใครว่าข้ารังเกียจท่านกัน”ซินมู่สบถออกมาเล็กน้อย 

“เจ้าต้องการพูดเพื่อเอาใจเปิ่นหวาง??”น้ำเสียงของอ๋องเจ้าเปลี่ยนเล็กน้อย 

“ถ้าข้าไม่เอาใจท่านจะให้ไปเอาใจผู้ใดกันท่านเป็นสามีของข้านะ”หญิงสาวพูดขณะแก้มใสปลั่งไปด้วยริ้วแดงจางๆ ซึ่งคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าถึงกับชะงักทันที 

“แต่เจ้าก็มิได้เต็มใจที่จะแต่งให้เปิ่นหวาง” 

“เอ่อ เรื่องมันแล้วไปแล้วช่างมันเถอะ อีกอย่างข้าก็แต่งให้ท่านแล้วมิสามารถแต่งให้ผู้ใดได้อีก” ซินมู่พูดแก้ต่างทันที 

“เปิ่นหวางจะจำคำเจ้าไว้”อ๋องเจ้ายิ้มมุมปากอย่างพอใจ  แต่ในใจก็อดประหลาดใจมิได้นางช่างเหมือนกับคนละคนกับที่เขารู้จักยิ่งนัก เยว่ซินมู่ ที่เขารู้จักมักจะพูดน้อยนิดและชอบเมินสายตาของเขาตลอดที่ผ่านมานางมักจะเก็บตัวไม่แม้จะมานั่งเจื้อยแจ้วอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ ช่างน่าแปลกยิ่งนัก หรือนางวางแผนอะไรไว้ 

อีกด้านซินมู่ได้ออกมาจากเรือนอักษรได้สักพักจึงรู้ว่าอ๋องผู้นี้ก็น่าคบหาไม่น้อยเลยทีเดียว ทำไมซินมู่คนก่อนถึงไม่ชบท่านอ๋องผู้นี้กันนะหรือคนที่นางรักจะน่าคบหา กว่าอ๋องผู้นี้กัน 

แต่ช่างเถอะไม่ว่าใครจะดีกว่าใครเธอก็เป็นภรรยาอ๋องเจ้าไปแล้ว เธอก็จะทำให้ดีไม่ให้ขาดตกบกพร่องเด็ดขาด ในเมื่ออ๋องผู้นี้ดีกับเธอ เธอก็จะดีกับเค้าเช่นกัน