คำโปรย
“นายเข้ามาได้ยังไง ปล่อยนะ!” จอมขวัญออกแรงผลักชายหนุ่ม ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้าง “หรือว่านาย…”
“ใช่ครับ ผมปีนเข้ามาจากทางห้องหนังสือ” ใบหน้าหล่อเหลาตอบอย่างไร้สำนึก
“นายนี่มัน!”
“ทำไมครับ เมื่อก่อนตอนที่คุณหนูต้องการผมก็ใช้เส้นทางนี้อยู่บ่อยๆ” ณพชัยสาวเท้าเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ จอมขวัญได้กลิ่นเหล้าลอยคละคลุ้งออกมาจากตัวของเขา
“นายดื่มเหรอ?” คิ้วโก่งทรงเสน่ห์ขมวดมุ่น “นี่นายกำลังเมาใช่ไหมณพ”
“ทำไมครับ ผมจะดื่มบ้างไม่ได้เหรอ หรือว่าผมต้องทำตามใจคุณหนูทุกอย่าง หืม…” ไม่พูดเปล่าแต่ยังโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จมูกโด่งรั้น
“น่ารังเกียจ! ออกไปไกลๆ เลยนะ ฉันเหม็น” จอมขวัญเบือนหน้าหนี ณพชัยกระชากร่างบางเข้าหาตัว
“กับผมคุณรังเกียจ แล้วถ้าเป็นมันล่ะ! ถ้าเป็นไอ้ธนาห่าเหวอะไรนั่น คุณหนูจะทำท่าทีแบบนี้ใส่มันไหม หะ!?” เสียงเข้มตะคอกใส่ โชคดีที่ห้องของเธอมันเก็บเสียงชั้นเยี่ยม ไม่เช่นนั้นคงได้แตกตื่นกันทั้งบ้าน
“อย่ามางี่เง่ากับฉันนะณพชัย ทุกวันนี้ฉันก็มีเรื่องเครียดมากอยู่แล้ว ไปเลยนะ ถ้าเมาก็กลับบ้านไปนอนซะ ฉันจะพักผ่อน!” เสียงหวานกดต่ำในลำคอ
“ปล่อย!” จอมขวัญสะบัดตัวหลุดจากพันธนาการ ก่อนจะเดินไปที่เตียงโดยไม่สนใจใยดีร่างสูง
ณพชัยพุ่งตัวเข้าใส่ร่างเล็กจนทั้งคู่ล้มลงบนที่นอนพร้อมกันในลักษณะที่ชายหนุ่มอยู่ด้านบน กายแกร่งคร่อมทับร่างอรชรให้ตกอยู่ภายใต้อาณัติของตน
“ท่าทางคุณหนูมันดูเหนื่อยล้าไม่เบา ไง… กินข้าวเสร็จแล้วไปทำอะไรกันต่อล่ะถึงได้อ่อนเพลียจนกลับบ้านมืดค่ำแบบนี้!” คนพูดขบกรามแน่น จอมขวัญเบิกตากว้าง
“พูดบ้าอะไร นายมันจะมากเกินไปแล้วนะ!” หญิงสาวเกลียดเหลือเกินกับท่าทีร้ายกาจและคำพูดหยามเกียรติของเขา
“น้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่คุณหนูทำ มีผัวอยู่ทั้งคนแต่ยังกล้าที่จะไปกับชายชู้ คิดนอกใจกันได้ลงคอ ทำไมครับ อยากเปลี่ยนรสชาติ เปลี่ยนกลิ่นใหม่มากใช่ไหม บอกสิ! จะให้เอาท่าไหน เถื่อนดิบยังไงก็ขอให้บอก ไอ้ณพคนนี้มันจัดให้เมียรักได้หมดแหละ ไม่ต้องเที่ยวไปแบให้คนอื่นเอา!!!”
“ณพชัย!!!”
เพียะ!
Guest
