มัดไหมสาวน้อยพยาบาลหน้าใสต้องจากบ้านมาไกลตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยใช้ชีวิตกลางเมืองหลวง ที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย สถานที่ท่องเที่ยวมากมาย แต่เธอรู้จักไม่กี่ที่ชีวิตส่วนใหญ่ไม่ขึ้นเวรก็อยู่หอพัก
"ไหมพรุ่งนี้เวรอะไรต่อ" ณิชาถามเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เริ่มเรียนพยาบาล
"เวรเช้า ลงเวรว่าจะออกไปซะวิ่งหน่อย ไปด้วยกันมั้ยล่ะ" มัดไหมถามเพื่อนสาวสายกิน ไม่มีห่วงน้ำหนักเพราะกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน
"ไม่อ่ะ ถ้าจะไปกินบุฟเฟ่ก็ว่าไปอย่าง" ณิชาหน้าบึ้ง รู้เพื่อนแอบแซวเธอ เธอไม่ชอบออกกำลังกายที่สุด โชคดีแค่ไหนที่กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน
"โอเคร ไม่ไปก็อย่างอนสิ แต่หนุ่มเพียบเลยนะ ไม่สนหรอ"มัดไหมเปลี่ยนเป้าหมายอยากให้เพื่อนออกไปข้างนอกบ้างไม่ใช่อยู่แค่ที่ทำงานกับหอพัก
" บอกตั้งแต่แรกก็ไปด้วยล่ะ แต่เค้าเดินไปเรื่อยๆล่ะกัน เดี๋ยวจะมองให้อิ่มไม่ต้องกินข้าวเลย " ณิชาบอกขณะเก็บของเตรียมตัวจะลงเวร
" ก็น่ะ เราก็คิดว่าเพื่อนจะไปวิ่งเป็นเพื่อนกันซะหน่อย ที่ไหนได้ไปมองผู้ชาย " มัดไหมยังไม่เลิกแซวเพื่อน
" ใช่สิ ใครเขาจะเหมือนเธอขนาดทำงานยังมีหนุ่มๆมาแอบมอง" ณิชาไม่น้อยหน้าแอบแซวเช่นกัน
" เถอะน่า ก็ได้แค่มองแหละ ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย " มัดไหมเองก็เก็บของเตรียมตัวจะลงเวรเช่นกัน
เสียงโทรศัพท์ภายในตึกดังขึ้นหลายครั้ง พี่ปิ่นหัวหน้าเวรรับสาย ต่อจากนั้นแพทย์เป็นคนรับสายและคุยด้วยตนเอง แล้วแพทย์ทุกระดับก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว
" เด็กๆ เตรียมรับเคสใหม่น่ะ เบาๆไม่กี่ร้อยเอง " ปิ่นมุก พยาบาลผู้มากประสบการณ์สาวโสดประจำตึก หน้าสวยใส อ่อนกว่า อายุ แต่เมื่อทำงานใบหน้าอ่อน ก็ทำให้ทุกคนขนลุกกันเลยทีเดียว
" ง่าาาาา จะลงเวรกันอยู่แล้ว เลือกเวลาจริงๆเด็กๆพวกนี้ " เด็กๆในเวรบ่นกระปอดกระแปด
" เตรียมของกันเสร็จรึยัง เดี๋ยวเคสมาแล้วจะทำไม่ทันน่ะ บ่นอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวเถอะ " พี่ปิ่นแอบดุเด็กๆ
" ค่ะ เสร็จแล้วค่ะ ก็คุณหมอมาส่งเด็กอยู่นี่งัยค่ะ " ณิชา ตอบกลับทันที
" ดีมาก เสร็จแล้วเด๋วพี่พาไปกินก๋วยเตี๋ยวไก่ " พี่ปิ่นสายเปย์ก็มาทำให้เด็กมีแรงทำงาน
เสียงเปิดประตูเข้ามาภายในตึกทารกแรกเกิดวิกฤต รถส่งเด็กมาอยู่ข้างเตียง เด็กตัวน้อยหายใจด้วยท่อน้ำหนักไม่ถึงหนึ่งกิโลกรัม กำลังถูกห่อไปด้วยผ้าผืนใหญ่ ให้ความอบอุ่นแก่หนูน้อย เธอขยับแขนขาไปมาบอกให้รู้ถึงความแข็งแรงที่มีแม้จะตัวเล็ก
" ต่อเครื่องเลยครับ ผมตั้งค่าไว้หมดแล้ว "มนันอาจารย์แพทย์หนุ่มจบใหม่ไฟแรง เคร่งขรึม มารับเคสด้วยตัวเอง แม้จะดึกแค่ไหนก็ตาม เพราะทุกชีวิตมีค่า มีความหมาย กับเขาเสมอ
กว่าจะเสร็จเคสก็เกือบตีสอง ทุกอย่างดูเงียบทันทีหลังจากที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในตึก แม้แต่พี่ปิ่นก็ต้องยังรีบทำงานให้เสร็จ
" รีบลงเวรกันเถอะ อากาศหนาวยังงัยไม่รู้ เดี๋ยวระเบิดจะลงตูมตามรึป่าว ก็ไม่รู้ ไปกัน ไหม ณิชา เตี๋ยวไก่รออยู่ " พี่ปิ่นยังไม่เลิกล้มความตั้งใจ
" พี่ปิ่น ไหมเวรเช้าต่อนะคะ ง่วงแล้วง่าาา" มัดไหมบ่น แต่ใจจริงก็อยากไปติดตรงที่
" ผมไปด้วยครับพี่ปิ่น ไม่ได้ไปกินตั้งนานแล้ว " มนันตามไปด้วยหลังจากได้ยินสาวๆชวนกันออกไปกิน ใจจริงแล้วเขาอยากจะตามไปแค่สาวคนเดียว สาวหน้าใสในตาดำโตคู่นั้น แสนที่จะคิดถึง แม้จะเป็นเขาคนเดียวที่รู้ แต่ครั้งนี้เขาจะทำทุกวิถีทาง
Guest
