ตรวนรัก ลาญใจ NC30+ ไม่ติดเหรียญ (เธอแค่ไม่อยากเสียเขาไปตอนนี้...ตอนที่เพิ่งจะรู้สึกตัว)

ตรวนรัก ลาญใจ 

เมื่อความรักไม่ใช่รางวัลตอบแทนของความดี ห้าปีที่ผ่านมาจึงไร้ความหมาย... 

ทุกความรู้สึกในเวลานั้นอาจจะจริง แต่คงไม่ใช่ในเวลานี้...เขายอมแพ้ ทว่าคนที่เฉยชาในความสัมพันธ์มาโดยตลอดอย่าง‘อณิมา’กลับกลายเป็นคนที่ฉุดรั้งเขาเอาไว้ แต่กลับปฏิเสธไม่ได้เลยว่านั่นมันยิ่งทำให้‘อิชย์’ต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส 

ตัวอย่าง 

“ถ้าอยากจะไปก็ไปเถอะ อย่าฝืนอย่าทำอะไรให้พี่ต้องรู้สึก...” 

“ไหมไม่ได้อยากไปไหนทั้งนั้น”อณิมาเอ่ยแทรกอิชย์อย่างที่ไม่อาจจะอดทนฟังในสิ่งที่เขาต้องการจะพูดออกมาได้อีกต่อไป “เมื่อไหร่พี่จะเลิกพูดแบบนี้สักที ไหมว่าพี่ต่างหากที่กำลังกลัว” 

“ใช่ พี่กลัว ถ้านั้นเธอก็ช่วยบอกหน่อยสิว่าเธอจะไม่กลับไปหารัฐภพ”เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่ออิชย์ขึ้นเสียงใส่เช่นนั้น แววตาของเขาวาวโรจน์น่าหวั่นใจไม่ต่างจากอ้อมแขนนั้นที่รัดร่างของเธอแน่นเสียจนรู้สึกเจ็บ 

“ช่วยบอกหน่อยสิว่าเธอไม่ใช่คนคนเดียวกันกับผู้หญิงที่คิดจะหนีไปจากพี่ตลอดเวลา ไม่ใช่ผู้หญิงที่บอกว่ารักรัฐภพนักหนา!”ร่างบางตะเกียกตะกายพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดที่กำลังสร้างความเจ็บปวดให้แก่เธอทั้งน้ำตา  

“ปล่อย! ไหมไม่รู้หรอกว่าพี่เจออะไรมากบ้าง แต่ผู้หญิงทั้งโลกไม่ได้เป็นเหมือนแม่ของพี่” 

“อณิมา!” 

“อื้อ!” 

ริมฝีปากอิ่มที่ถูกบดจูบอย่างเอาแต่ใจและไม่ถนอมนั้นกำลังบอบช้ำไม่ต่างจากความรู้สึกของคนทั้งสอง กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้งไปทั่วอุ้งปากทว่าอิชย์กลับระดมจูบร่างบางที่ดิ้นรนขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดอย่างไม่ลดละ มือหนาปัดป่ายไปทั่วร่างงาม สู้กับแรงขัดขืนของอณิมากระทั่งชุดนอนตัวสวยถูกกระชากให้ขาดอย่างแรงด้วยมือหนาของเขาเอง 

แคว่ก! 

“ฮึก”เสียงสะอื้นของอณิมาดังขึ้นแผ่วเบาเมื่อถูกผละจูบออก มือเรียวจับชุดนอนสายเดี่ยวตัวยาวที่หลุดลุ่ยจวนจะหล่นลงไปกองบนพื้นทั้งที่หยดน้ำใสยังคงรินลงมาจากดวงตากลมโตไม่ขาดสาย 

“ออกไป” 

............................. 

อัพทุกวันศุกร์ เสาร์และจันทร์นะคะ (เนื่องจากไรท์มีเรียนซัมเมอร์ หากปิดเทอมเมื่อไหร่จะอัพทุกวันเหมือนเดิมค่ะ) 

อิชย์ เตชะธาดา (อิชย์) อายุ 32 ปี 

ตลอดชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนที่นำมาซึ่งความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า ช่างน่าขันที่โชคชะตาเห็นว่าความเปลี่ยนแปลงเมื่อสิบเจ็ดปีที่ผ่านมายังไม่เลวร้ายมากพอ ...ห้าปีก่อนเขาจึงตัดสินใจวิ่งเข้าหาความเจ็บปวดอีกครั้ง.. 

มือที่จับเพียงดินสอเขียนแบบของสถาปนิกหนุ่มไฟแรงถูกเปลี่ยนผ่าน ไม่ใช่แค่ด้ามปากกาของผู้คุมบังเหียนแห่งวัชร กรุ๊ปที่ถูกวางลงบนมือหนาของชายหนุ่ม แต่หมายรวมถึงพันธนาการแน่นหนาแห่งการหมั้นหมายของเขาและอณิมาที่ถูกสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายด้วย... 

กระนั้นกลับปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นจากความตั้งใจของเขาเอง...เพราะเขารักเธอ 

“พี่พยายามทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว เธอเองก็จะได้ไม่ต้องมาลำบากใจ” 

อณิมา วัชรากุล (ไหม) อายุ 25 ปี 

เธอสูญเสียบิดาไปอย่างไม่มีวันหวนคืนเมื่อห้าปีก่อนพร้อมกับความมั่นคงที่ท่านวางมันลงบนชีวิตของเธอด้วยความรักและความห่วงใย เธอพยายามที่จะเข้าใจทุกอย่าง ทว่า'เขา'กลับทำลายหัวใจของเธออย่างเลือดเย็น 

ห้าปีที่ผ่านมาเธอแน่ใจว่าใช้มันเพื่อรอคอยรัฐภพ ทว่าวินาทีที่เขามาปรากฏอยู่ตรงหน้า...ความรู้สึกแปลกประหลาดกลับวิ่งเข้าโจมตีเธออย่างรุนแรง ในวันนี้เธอกำลังจะกลายเป็นเจ้าสาวของอิชย์...ตามที่บิดาระบุไว้ในพินัยกรรม 

“ไหมจะไม่หย่ากับพี่ถ้าพี่ไม่ต้องการ แต่ทั้งหมดนี้ก็เพราะไหมอยากขอบคุณ” 

รัฐภพ ธนกิจ (รัฐ) อายุ 28 ปี 

สถาปนิกหนุ่มอนาคตไกลที่ตัดสินใจเดินทางกลับมายังแผ่นดินเกิดอีกครั้งหลังจากความพยายามที่จะวิ่งหนีหัวใจของตนเองทั้งหมดได้สิ้นสุดลง ความรักที่เขามีให้อณิมาไม่เคยเป็นเรื่องโกหกและมันยังคงเป็นความจริงเสมอมา เวลานี้...หัวใจของเขามันกำลังทรยศสัญญาลูกผู้ชายที่เคยได้ให้ไว้กับคู่หมั้นหนุ่มของอณิมา  

ในวินาทีที่ได้สบสายตาที่เฝ้าคะนึงหามาตลอดระยะเวลาห้าปีคู่นั้น...หัวใจของเขามันอยากที่จะทวงคืนหัวใจของตัวเองกลับมาอีกครั้ง หากอณิมายังพอมีหัวใจให้แก่เขา... 

"ถ้าพี่บอกว่าไม่อยากเห็นไหมเจ็บปวดเพราะเขาอีกแล้ว ไหมจะว่ายังไง...ให้โอกาสพี่อีกครั้งได้มั้ย" 

.................................................................................. 

ไรต์กลับมาแล้วน้า ก่อนที่จะบอกว่าคิดถึงก็ต้องบอกว่าขอโทษก่อนเลยจริงๆ ขอโทษจริงๆนะคะที่หายไปแบบนี้ ไม่ได้ลืมหรอกว่าผิดสัญญามากี่เดือน 5555 

แต่กว่าจะตั้งหลักได้มันยากจริงๆ เขียนไปเขียนมาก็เครียด เลยตั้งใจว่าอยากจะให้เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เศร้าไปเบาๆแต่หน่วงนานแบบไม่ทิ้งคอนเซปต์ดราม่า พี่อิชย์เป็นพระเอกนิยายในแบบที่ไรท์อยากเขียนมากที่สุด อยากลองถ่ายทอดมุมมองความรักข้างเดียวผ่านตัวละครที่เป็นผู้ชายอย่างลึกซึ้งบ้างหลังจากถ่ายทอดผ่านหนูอุ่นและหนูบัวมาอย่างหนักหน่ว 

ง 

เรื่องนี้คงได้อารมณ์แบบอุ่นๆหัวใจ แต่ยังเจ็บหน่วงไปในขณะเดียวกันเพราะความเคลือบแคลงใจ หวั่นใจและปมในใจของพระเอกไรงี้ แน่นอนว่ายังมีอะไรให้กระชุ่มกระชวยตามสไตล์พระเอกของไรต์ 555 ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เรื่องจะพลิกตามอารมณ์มั้ย แต่ไรต์จะตั้งใจทำให้ดีที่สุดค่ะ 

ฝากติดตามด้วยนะคะ มาแล้วไม่หายแน่นอนจ้ะ คิดถึงนักอ่านมากๆนะ เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า 

รัก 

กรรมสิทธิ์หัวใจ 

พลับพลึงธาร 

www.mebmarket.com 

ช่างน่าขันที่ครั้งหนึ่ง'ปาลิน'เคยคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดที่ได้รับความรักจากนายแพทย์หนุ่มที่เธอมอบหัวใจให้เขาเช่นกัน ชีวิตธรรมดาของพยาบาลสาวที่วันวันหนึ่งเอาแต่เข้าเวรดูแลผู้ป่วย ทำงานจนหัวหมุนไปหมดดูจะสดใสขึ้นมาทันตาแต่นั่นมันก็แค่ช่วงเวลาสั้นๆก่อนที่เธอจะตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ร่วมกับ'ธราดล' คงเพราะเธอต้องโดดเดี่ยว ไร้ที่พักพิงมาเนิ่นนานและไม่เคยได้รับความรักที่แท้จริงจากใคร จึงดูไม่ออกว่าเเท้ที่จริงแล้วเขาไม่เคยรักเธออย่างที่เธอรักเขา สิ่งที่เขาต้องการจากเธอมีเพียงทะเบียนสมรสแผ่นเดียวที่จะพาเขาออกไปจากอำนาจบงการของหม่อมหลวงสุรัสดาผู้เป็นย่าของเขา ทุกอย่างที่ผ่านมามันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา และช่วงเวลาต่อจากนี้คือความขมขื่นที่เธอต้องแบกรับมันไว้แต่เพียงผู้เดียว.... 

ระรานรัก 

พลับพลึงธาร 

www.mebmarket.com 

‘ศมน’ไม่อาจรู้ได้เลยว่าการเดินทางมาที่ไร่ดุสิตานั้นจะนำพาให้เส้นขนานอย่างเธอและ ‘สิงหเรศ’ นั้นมาเฉียดกรายใกล้กันถึงเพียงนี้ แม้หัวใจไม่รักดีของเธอจะลอยละล่องไปเป็นของเขาอย่างที่ไม่ควรจะเป็น ทว่าเธอคงทำได้ที่ที่สุดแค่เฉียดผ่านเขาไปก็เท่านั้น... เพราะไม่ว่าอย่างไรเส้นขนานก็ไม่มีวันมาบรรจบกันได้... จริงอยู่ที่เธอก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาเพราะความคับแค้นที่ต้องสูญเสียมารดาไปอย่างไม่มีวันหวนคืนนั้นเป็นแรงขับเคลื่อน และมันก็จริงที่เขายอมให้เธออยู่ในชีวิตของเขาเพียงเพราะต้องการรักษาบาดแผลฉกรรจ์ที่หยั่งรากลึกอยู่ในหัวใจมากว่ายี่สิบปี เพราะความจริงเป็นเช่นนั้นมันถึงทำให้เธอต้องกลับกลายเป็นคนที่ต้องเจ็บปวดที่สุด สูญสิ้นทุกอย่าง...แม้กระทั่งแก้วตาดวงใจ 

'ใช่...เขาหมั้นกับเธอตามคำสั่งของผู้เป็นย่า นั่นก็เพียงเพราะต้องการช่วยเธอจากการไปเป็นอนุภรรยาของผู้ชายแก่คราวพ่อ เพราะมนุษยธรรมที่พึงกระทำ และอาจจะเพราะหน้าตาหวานจิ้มลิ้มนั่นอีกนิดหน่อย...' 

'เธอ...หมั้นกับเขาโดยที่ไม่มีสิทธิ์ได้คิดหรือตัดสินใจเอง เพราะต้องการหลุดจากบ่วงที่      นายพรานซึ่งแก่คราวพ่อผูกเอาไว้ให้ได้ เธอจึงหมั้นกับฆฤณ กว่าจะรู้ตัวอีกทีเธอก็รักเขาไปหมดแล้วทั้งหัวใจ ทั้งๆที่รู้ว่าเมื่อถึงเวลา...เรื่องราวระหว่างเขาและเธอจะเป็นเพียงความทรงจำในอดีต...'