มนตรามหาเวทย์ ล่าล้างปฐพี

วิ้ว ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

ผม ซาโตะ ยูสึเกะ ผู้อยู่จุดสูงสุดของเวทย์มนต์ กำลังต่อสู้กับ มังกรพันปีอยู่ อย่างเมามันส์ เพราะต้องการสัมผัสเวทย์มนต์ที่ห่างหายไปนาน

ผมอยากจะบอกทุกคนว่าผมเป็นโรคจิตชนิดอ่อนๆ ผมชอบสูด ดมเวทย์มนต์เวลาต่อสู้ แถมอยากจะหอมแก้มมันราวกับมันเป็นน้องสาวของผม ผมไม่ได้โม้นะ ผมเป็นซิสค่อนตัวยงด้วย55555+

ที่มือขวาของผมสลักตราเวทย์แบบที่4ไว้ มันเป็นตราเวทย์รูปดอกไม้สด มันสวยงามราวกับ ครีมที่หกเป็นรูปใบไม้ในถ้วยกาแฟ แต่ทว่า มันเป็นตราเวทย์ ที่ไม่สามารถพัฒนาได้อีกแล้ว พลังของมันถึงขีดกำจัดแค่ขั้น จอมปราชญ์ เท่านั้น ไม่อาจบรรลุขั้น มหาปราชญ์ได้

ถึงแม้ว่ามันจะมีข้อดีคือ มันเป็นตราเวทย์ที่จะพัฒนาได้เร็วที่สุดก่อนตราเวทย์อื่นจนถึงอายุ 15ปี แต่หลังจากนั้นมันก็จะหยุดเติบโต และการที่มันหยุดเติบโต ทำให้ผมไม่เก่งขึ้นเลยในตลอดร้อยปีที่ผ่านมา

ผมชอบย้อนนึกถึงวัยเด็กที่ผมเก่งเร็วกว่าคนอื่น แต่ตอนนี้ถ้าเทียบกับเพื่อนในวัยเดียวกันละก็ ผมไม่อาจพัฒนาได้

ฟ้าว ฟ้าว ตูมมมมมมมมมม

เสียงโจมตีของมังกรพันปีทำให้่ผมดึงสติกลับมา

ใช่แล้ว มังกรพันปีแสยะยิ้ม ก่อนที่มันจะถูกลูกแก้วเวทย์มนต์สายฟ้าของผมเข้าทำการโจมตีอย่างรุนแรงจนมันหล่นตกลงไปกระแทกซากโบราณสถาน ที่มีเทพโปซาปุสถิตย์อยู่

เอ๊ะ แล้วผมเล่าถึงตอนไหนแล้วนะ เอ่อ จำได้ล่ะ เนื่องจากตราเวทย์ของผมไม่อาจจะไปถึงขั้นมหาปราชญ์ได้ ผมจึงต้องทำการเปลี่ยนมัน โดยการตามหา เทพเจ้าโปซาปุ เทพเจ้าหนึ่งเดียวที่ จะมอบ ตราอันใหม่ให้แก่ผมได้ แต่ตลอดร้อยปีที่ผ่านมาผมก็หาท่านไม่เจอ เพิ่งจะเจอเมื่อมาถึงซากโบราณสถานนี้เอง แต่ก่อนที่ผมจะขอให้ท่านเปลี่ยนตราให้ผม ดันมีมังกรพันปีเจ้ากรรม โผล่มาเล่นงานผมซะได้นี่ เซ็งจริงๆ

เปรี๊ยงๆๆๆๆๆๆๆ

ระเบิดสายฟ้าลูกเล็กๆของผม ทำการสลายร่างของมังกรพันปีซะไม่เหลือซากภายใน 30 วินาที ผมก้มลงมองความสำเร็จของตน ก่อนจะก้าวเข้าไปในโบราณสถาน เพื่อขอพรจากเทพเจ้าโปซาปุ ให้ผมได้ตรา มหาปราชญ์ โดยทิ้งจดหมายเวทย์เล็กๆ ไว้ให้น้องสาวของผม มาเรียสุดที่รัก

[พี่จะออกตามหาเทพเจ้าโปซาปุ ไม่ต้องออกตามหานะ มาเรียน้องรัก รักนะ จุ๊บๆ]