จิ๊กซอว์ มันก็แค่ภาพที่ถูกทำให้แตกละเอียด
มีแต่คนโง่อย่างฉัน ที่พยายามต่อมันกลับ ที่เดิม
ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทางสมบูรณ์แบบ เรียบเนียน เป็นไปไม่ได้
มันก็แค่ภาพที่แหลกสลาย
ฉันกำใบมีดโกนในมือจนหักละเอียด มองเลือดที่ไหลเปื้อนบนฝ่ามือตัวเอง
มันช่างสวยงาม ราวกับดอกไม้ที่เริ่มผลิบาน
มันเหมือนรอยยิ้มของเธอที่เคยส่งให้ฉัน กลิ่นมันช่างหอมหวาน
อ่อนโยนเหมือนเสียงของเธอ สัมผัสจากเธอ ผิวหนังของเธอ
ฉันควรจะเริ่มจากตรงไหนดี?
แต่เหมือนว่าเวลาของเรา มันหยุดเดินไปตั้งนานแล้ว ที่รัก
ทำไมเธอส่งสายตาเย็นชาแบบนั้นให้ฉันทุกครั้งที่เราคุยกัน เธอไม่มีความสุขหรอ?
เธอให้ฉันยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ข้างเธอ ที่ดูยังไงก็เหมือนคนโง่ ทำทุกอย่างตามที่เธอวอนขอ
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะทำให้ผิดหวัง แต่สิ่งที่พิสูจน์ได้มันก็อยู่ในความเจ็บปวดนี้
เชื่อคำโกหกของเธออย่างเต็มใจ ทุเรศสิ้นดี บาปเดียวในชีวิตฉันคือการหลงรักคนอย่างเธอ
ยิ่งมองเธอที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ฉันเริ่มสติแตก ความคิดเริ่มสับสน จิตใจเริ่มปั่นป่วน
เธอบอกว่าฉันบ้าไปแล้ว ใช่! ฉันมันบ้า ที่ลืมคนบ้าอย่างเธอไม่ลง
เหมือนคนโง่ที่น่าสมเพส
มือฉีกรูปของเธอทิ้ง บดขยี้ความรักที่ค้างคาอยู่ในใจ
อะไรนะ เธอเสียใจหรอ? มันก็แค่คำพูดโสโครก
ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว หุบปากซะ!
จังหวะเดียวที่ทุกอย่างพุ่งถึงขีดสุด วัตถุวาววับในมือฉัน เข้าสัมผัสผิวกายของเธอ
ทำไมฉันหยุดไม่ได้? ฉันยิ้ม? นี่ฉันกำลังยิ้มหรอ? ให้ตายสิ อยู่ๆฉันก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
ในสมองของฉันมันว่างเปล่า ปากเดียวกันที่เคยพูดว่ารักฉัน กำลังกรีดร้อง ตลกชะมัด
ฉันชอบสีหน้าที่หวาดกลัวของเธอ ดูสิ มือของเธอมันกระตุก ท่าที ทุรนทุราย
เสียงโซ่กระทบกันดังทั่วบริเวณ เธอจะดิ้นรนเพื่ออะไร? กลัวคนโง่ๆอย่างฉันด้วยหรอ?
เนิ่นนานเท่าไหร่ฉันเองก็จำไม่ได้ ของเหลวจากเธอกระเด็นเปื้อนตัวฉัน มันไหลนองเต็มพื้น
แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไป ยิ้มสิ เหมือนที่เคยยิ้มให้ฉัน
ร้องไห้? ร้องไห้หรอ? ฉันร้องไห้ทำไม?
มือที่เปื้อนเลือดปาดน้ำตาที่แสนสกปรกนี่ออกไป ฉันทรุดตัวลงกับพื้น
นั่งเงียบ มองร่างที่ค่อยๆแข็งทื่อ ไร้การตอบสนอง ฉันได้แต่ตั้งคำถาม ว่าเธอทำผิดอะไร
ทุกอย่างพังทลายลงไปกับตา ถ้านี่เป็นความฝัน ใครก็ได้ ช่วยปลุกฉันที
เธอจากไปแล้วจริงๆ มองใบหน้าที่ฉันเกลียด ฉันก้มลงจูบริมฝีปากที่เย็นชืด ลาก่อนที่รัก
ฉันเชื่อนะ ว่าสักวันหนึ่ง ฉันจะได้กลับไปอยู่ ในที่แห่งนั้น ที่ที่ได้อยู่เคียงข้างเธอ
เสียงไซเรนดังก้องในหัว มีผ้าสีขาวคลุมร่างของเธออยู่ ทำไมทุกคนดูหวาดกลัวฉัน
วัตถุสีเงินที่ข้อมือฉันคืออะไร ทำไมมีแต่ความวุ่นวายอยู่รอบตัว พวกเขาจะพาฉันไปไหน
ทำไมเธอไม่ไปกับฉัน ไปด้วยกันสิ
ในห้องสี่เหลี่ยมที่เย็นเฉียบ พวกเขาตั้งคำถามที่ฉันไม่มีวันเข้าใจ
มีวัตถุสีเงินที่ขาของฉัน ฉันนั่งนิ่ง ในหัวใจของฉันกำลังกรีดร้อง
ฉันทำทุกทางแล้ว แต่ก็ยังไม่อาจสัมผัสเธอได้ ทำไม..
พวกเขาพูดคำเดิมซ้ำๆ กำปั้นใหญ่ทุบโต๊ะเพื่อหวังปลุกฉันให้ตื่น
ฉันมองใบหน้าดุดันของเขา ด้วยสายตาเรียบเฉย
พวกเขาช่างดูไร้ประโยชน์ ใครก็ได้ช่วยไล่เขาไปให้พ้นหน้าฉันสักที
ฉันอยากเจอเธอเหลือเกิน ได้โปรดเถอะ ถ้ามีโอกาสอีกเพียงแค่ครั้งเดียว
แม้ว่าจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ก็ไม่เป็นไร
ครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้าย เป็นจุดจบของทุกอย่าง มันจะไม่มีความรักครั้งไหนอีกแล้ว
ที่เหมือนความรักของเธอ เหมือนที่ฉันมีต่อเธอ ไม่มีใครรู้เลยสักคน มีเพียงแค่เราสองคน
ถ้าหากช่วงเวลานี้ผ่านพ้นไปและฉันสามารถลืมทุกอย่างได้
แม้กระทั้งความทรงจำที่แสนสุข ไม่สิ แม้กระทั่งชีวิตในชาติต่อไป
ฉันหวังว่าจะได้พบเธอและรักเธออีกครั้ง เหมือนที่เราเคยรักกันเมื่อก่อน
เสียงของพวกเขาค่อยๆเบาลง ลมหายใจฉันเริ่มแผ่วเบา ชีพจรอ่อนลง
แววตาเลื่อนลอย มือทิ้งลงข้างลำตัว ฉันคว่ำหน้าลงบนโต๊ะ
พวกเขากรูเข้ามาเขย่าตัวฉันด้วยสีหน้าตระหนก
พวกเขาปลดโซ่ที่ขาฉัน อุ้มฉันไปที่ไหนสักแห่ง ไฟบนเพดานค่อยๆเลือนหาย
มืดลง หนาวจัง ฉันอยากกอดเธอ เธออยู่ไหน ฉันพยายามไขว่คว้าหาเธอ
เธอได้ยินเสียงเรียกจากฉันไหม? ความเจ็บปวดที่ฉันต้องเผชิญนี้ ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน
คิดถึงเธอจนแทบบ้าไปแล้ว
หัวใจของฉันค่อยๆล่องลอยออกไป บนท้องฟ้าสีส้มบนเมฆที่อ่อนละมุน
มีลมอ่อนๆพัดมา ฉันไม่เคยรู้สึกสงบขนาดนี้มาก่อนเลย ตรงนั้น
เธอรอฉันอยู่ตรงนั้น เธอรอฉันใช่มั้ย
เธอยิ้มให้ฉัน ฉันชอบรอยยิ้มที่น่าเกลียดนั่น เผลอยิ้มออกมาก
เราล่องลอยไปไกลแสนไกล เราจะไม่เจ็บปวดอีกแล้ว ....
Guest
