สายฝนซัดสาดกระหน่ำ หยดฝนปะทะเข้ากับใบหน้าสาวน้อยในความมืดมิด หากแต่เธอไม่ได้สนใจมัน สายตาเธอทอดยาวไปยังร่างหนึ่งที่นอนนิ่งอยู่ห่างไกลออกไป แขนหักอย่างผิดรูป เผยให้เห็นกระดูกซี่ขาวที่ชี้ทะลุออกมา ขาชี้ไปขนละทิศละทาง ตัวที่โค้งงอราวกับกุ้ง ใต้ร่างนั้นมีของเหลวสีคล้ำที่ไหลออกมา
ของเหลวนั่นค่อยๆถูกฝนชะล้างจนทำให้มันเริ่มจะไม่คล้ำอีกต่อไป แต่ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่สาวน้อยก็รู้ว่าของเหลวนั้นมีสีแดง มันถูกชะล้างจะแทบจะจางหายไป แต่กระนั้น มันก็ยังคงมีสีบางๆ
เธอคว้าร่มที่อยู่ข้างตัวด้วยมือที่สั่นเทา ยันตัวลุกขึ้น ฝนซัดสาดใส่จนชุดเธอแนบไปกับเนื้อทุกส่วน แต่เธอก็ไม่สนใจ เธอค่อยๆเดินไปหาร่างนั้นอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่ร่างนั้นอย่างไม่กระพริบตา แม้น้ำฝนจะกระเด็นเข้าตาของเธอ
ความรู้สึกผิดก่อขึ้นในตัวของสาวน้อยทันที
“ขอโทษ” เธอพึมพำคำนั้นออกมาอย่างเบาๆ มือเธอสั่นไหว แทบจะถือร่มไม่ไหว ไม่ต้องพูดถึงเอาร่มมาบังฝน
“ขอโทษ... มันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ” น้ำเสียงเย็นๆอันเสียงคุ้นเคย ทำเอาเธอสะดุ้งเฮือก เท้ายังคงพาเธอมุ่งหน้าไปสู่ร่างนั้น
“หนูผิดไปแล้ว” น้ำตาเธอไหลออกมาปะปนกันน้ำฝนที่กระทบหน้า น้ำเสียงเธอ สั่นไปหมด
“ผิดสิ” เสียงนั้นตอบ เธอหยุดเท้า เมื่อมาถึงร่างนั้น ร่างที่เธอเคยรู้จักและสนิทชิดเชื้อ “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ...” ศรีษะที่ก้มหน้าของร่างนั้นขยับไปตามคำพูด ก่อนจะค่อยๆหันกลับมา
“ฉันก็ไม่ต้องตายแบบนี้!!!”
สาวน้อยลุกขึ้น ใบหน้าเปียกแฉะไปด้วยเหงื่อ ลมหายใจเธอหอบกระเส่า เธอกำผ้าห่มไว้แน่น ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ แสงสีส้มจากโคมไฟดวงน้อยสว่างขึ้น ทำให้เธอเห็นห้องนอนทั้งห้องของเธอ
เด็กสาวเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วลงจากเตียง คว้าน้ำจากหัวเตียงแล้วดื่มเพื่อเรียกสติ
ฉันฝันไป
เธอย้ำกับตัวเอง
มันก็แค่เรื่องในอดีตเท่านั้น
เธอส่ายหัว แล้วคว้ายาระงับประสาทที่อยู่ข้างๆโคมไฟและกินมัน พร้อมดื่มน้ำตาม เพราะอาการฝันร้ายต่อเนื่องนี้เอง ทำให้ครอบครัวเธอกลัวว่าเธอจะเป็นโรคทางจิตเภท จึงได้ไปหาหมอทางจิต นั้นจึงเป็นเหตุผลที่เธอมียาระงับประสาทอยู่ข้างหัวเตียง
เธอวางน้ำลง ก่อนจะเดินไปหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เด็กสาวอายุ 16 จ้องตอบกลับมา ผมสีดำของเธอไม่เป็นทรงจากการนอนหลับ เธอตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองกิ๊บติดผมสีชมพูอันหนึ่ง กิ๊บราคาถูกที่หาซื้อได้ตามท้องตลาดทั่วไป เธอหยิบมันขึ้นมากอดแนบอก เธอคิดถึงคนที่ให้กิ๊บนี้ ซึ่งคือคนเดียวกับที่เธอฝันถึงเมื่อครู่
เด็กสาวมองนาฬิกาที่บอกเวลา ตี 5เข้าไปแล้ว
“ไม่ต้องนอนละมั้ง” เธอถอนหายใจก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่าง ที่อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะสว่าง ในตอนนั้น มีเงาคุ่มๆลอยผ่านไป แต่เธอก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะคิดว่ามันคือนกชนิดหนึ่ง เธอจึงคว้าอุปกรณ์อาบน้ำ และเตรียมตัวจะไปโรงเรียน
นกตัวนั้น บินโฉบออกไป เหนือขึ้นท้องฟ้า ก่อนจะร่อนลงบนร้านฟิล์มเก่าๆร้านนึง มันบินทะลุผ่านกำแพงเข้าไปในร้าน และเกาะลงบนคานไม้ที่เจ้าของทำให้ เผยให้เห็นร่างกายที่ดำสนิทของมัน แม้กระทั่งอุ้งเท้ายังดำสนิทราวกับเงา
“วันนี้ ข้าเจอลูกค้าใหม่ให้เจ้าแล้วนะ” นกพูดกับเจ้าของที่กำลังแต่งตัวอยู่
“อืม...” ชายหนุ่มเจ้าของตอบกลับก่อนจะสวมเสื้อแขนยาว เขาไม่ได้มีท่าทีตกใจที่นกตัวเองพูดได้เลย “ไปส่องใครมาล่ะ? ไคซ์”
“เด็กผู้หญิงน่ะ ไอวิญญาณลอยคลุ้งออกมาหนาเชียว จนข้าต้องแวะไปดู” นกตอบ และเริ่มจิกขนตัวเอง
“ถ้ำมองเขาอีกแล้วนะ” ชายหนุ่มคว้าผ้าพันคอมาสวม
“ข้าพูดจริงนะ สาวน้อยนั่น... ถูกวิญญาณร้ายตามอยู่” เจ้านกเลิกจิกตัวเองและมองนายของมัน
“อือ..หึ” ชายหนุ่มตอบรับก่อนคว้าหมวกปีกสั้นมาสวม “ยังไงซะคนที่มองเห็นวิญญาณ ก็มาที่ร้านนี้เองล่ะ” ชายหนุ่มปิดประตูห้อง
Guest
