โทษที...หมอนี่ของผม

บทที่..1

2018-06-28

สวัสดีครับผมนาราครับ...ยินดีที่ได้รู้จัก...ขอบคุณที่กรุณารักและ....ฮู้ย!..อะไรวะยี่เกชะมัด..."มือเรียวยาวยกขึ้นเกาหัวจนผมยุ่งเหยิงก่อนจะขยำกระดาษเขียนสคริปต์ปากระเด็นไปมุมห้องอย่างอารมณ์เสียพรุ่งนี้แม่จะพาเขาไปทานข้าวกับว่าที่พ่อเลี้ยง...เปล่าเลยเขาไม่ได้ตื่นเต้นที่จะพบหมอนั่นแต่แม่สุดที่รักกำชับกำชาว่าถ้าเขาทำงานกร่อยนอกจากจะอดรองเท้าผ้าใบที่หมายตาไว้ค่าขนมประจำวันก็จะถูกลดลงให้เหลือครึ่งเดียวเท่านั้น...เพราะฉะนั้นเขาต้องสร้างความประทับใจและทำลายสถิติหนุ่มเฟนลี่มารยาทดีเด่นแห่งประเทศไทยแล้วคว้ารองเท้าผ้าใบคู่งามพร้อมโบนัทค่าขนมสองเท่าหนึ่งอาทิตย์มาครองให้ได้....

"นัท...นัท..กินข้าวได้แล้วลูก..."เสียงแม่สุดที่รักตะโกนอยู่ข้างล่าง..งั้น!แผนพิชิตใจพ่อใหม่ไว้มาคิดต่อตอนท้องอิ่มแล้วก็แล้วกัน

"คร้าบแม่..."

แน่นอนครับก่อนนอนผมนาราพิสุทธิ์หรือนัทต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้...ชุดสุดหล่อที่แม่ถอยให้ใหม่...รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ใครเห็นเป็นต้องเลิฟๆ...และขาดไม่ได้สคริปต์คำพูดที่แปะเวอร์

"สวัสดีครับผมนารา...รู้สึกตื่นเต้นและยินดีมากที่เราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกัน..."จากนั้นประทานในพิธีก็จะตัดริบบิ้น...อะจ๊าก!!ไม่ใช่งานเดินวิ่งต้านยาเสพติดสักหน่อย...ฟังดูอาจจะเสร่อเฟอะฟะแต่เพื่อค่าขนมที่เพิ่มพูนและผ้าใบคู่นั้น...ฝืนสักวันไม่ตายหรอกนัทนาราแต่เพื่อความชัวร์เขียนโพยใส่กระเป๋าไว้หน่อยดีกว่าเผื่อจะมีเวลาท่องก่อนเข้าห้องสอบ....ใช่ก่อนเข้าห้องทดสอบบทเรียนชีวิต...ว่าเข้านั่น...แล้วคืนนั้นผมก็นอนฝันว่าตัวเองนั่งอยู่บนกองเงินจิบไวน์ใส่รองเท้าคู่โปรด...ความสุขมันเป็นแบบนี้เองละครับพี่น้อง.....

เช้าครับเช้าเมื่อคืนฝันดีเช้านี้เลยยังมีรอยยิ้มติดริมฝีปาก...ท่าทางเลยติดที่จะกระตือรือร้นที่จะได้เจอว่าที่พ่อใหม่...แม่ของผมอยู่ในชุดหวานแหววสีชมพูช่างขัดกับนิสัยโหดห้าวของแม่ราวฟ้ากับดินแต่เพื่อคะแนนนิยมเราก็ต้องชมไว้ก่อนครับ...

"แม่สวยจังครับวันนี้..."

"ตายจริง...หุ..หุ..หุ...ขอบใจจ๊ะลูกรัก..."แม่ทำท่าแอ๊ปแบ๊วสุดฤทธิ์เมื่อตอบกลับมา

"งั้นเรารีบไปกันเถอะครับ...ก่อนจะอ้วกเอ้ย!...ก่อนเวลาจะล่วงเลยเดี่ยวเขาของแม่จะรอ..."

"ดีจ๊ะ...จำไว้นะลูกเพื่ออนาคตและชีวิตใหม่ที่สดใสกว่า...นัทต้องทำตัวน่ารัก...เชื่อฟัง...ไม่ดื้อเพราะถ้ามีอะไรผิดพลาดหรือกล้าหือจุดจบมันคือ...."แล้วแม่ก็ทำท่าเอานิ้วปาดคอคิดเอาเองครับสาวหวานกับการขู่ฆ่าลูกชาย...

"ก๊าบแม่..."

........................................

หรูครับร้านอาหารที่ว่าที่พ่อใหม่จองโต๊ะไว้หรูหราสมกับเป็นมหาเศรษฐีผมกับแม่มาถึงไล่เลี่ยกันกับว่าที่พ่อใหม่ที่ดูหนุ่มฟ้ออยู่ในชุดสูทสากลเต็มยศหมอนั่นไม่ได้มาคนเดียวแต่มีผู้ชายอีกคนที่ดูไปอายุก็คงไม่ไกลกับผมเท่าไหร่แต่ท่าหรี่ตามองผมกับแม่บอกตามตรงไม่ถูกชะตาครับเหมือนแม่กับผมเป็นอะไรสักอย่างที่กำลังถูกมองแล้วประเมินราคา....

"คุณพิศาล...รอนานไหมคะ..."แม่ส่งเสียงทักทายพร้อมยิ้มกว้าง

"ไม่หรอกครับคุณนาถ...ผมกับลูกเพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง..."ลูก...ไอ้บ้านั่นลูกหมอนี่งั้นเหรอ

"สวัสดีครับผมพีรวัส...รู้สึกตื่นเต้นและยินดีมากครับที่เราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกัน..."เฮ้ย!...เดี่ยว..นะ...นั่นมันสคริปต์กู

"แหม...น่ารักจังเลยค่ะ...ฉัน...เอ่อ...แม่เองก็ยินดีที่จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันกับพีรวัส..."

"เรียกพีสั้นๆเถอะครับคุณแม่...จะได้ฟังดูสนิทสนมกัน..."

"ค่ะ...แหม...จู่ๆก็มีลูกชายเพิ่มอีกคน...นัททักทายคุณลุงกับพี่เขาเสียสิคะลูก..."แม่หันมาบอกผมพร้อมจับมือดึงไปยืนด้วยกัน

"..............."ไม่มีคำพูดครับ...เคยไหมครับที่ครูให้ออกไปร้องเพลงหน้าชั้นตอนชั่วโมงขับร้องแล้วเพลงเดียวที่เราถนัดโดนมือดีเอาไปร้องตัดหน้าในระยะเผาขน...จุกครับใบ้รับประทาน

"นัท..."แม่เสียงเข้มขึ้นเมื่อกระตุกมือผมเบาๆ

"ครับ...สะ..สวัสดีครับ...."

"เอาละ...รู้จักกันพอแล้วเรามาทานข้าวกันเถอะ...."พิศาลตัดบทเมื่อชักชวนให้ทุกคนนั่งลงผมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดขณะหมอนั่นดึงเก้าอี้ให้แม่อย่างเอาใจ...หมดตำแหนงเฟลลี่แมนของผมถูกสอยไปต่อหน้าต่อตา...ใหนจะสคริปต์ที่ใช้เวลาคิดทั้งวันทั้งคืนกลับโดนไอ้บ้านี่คาบไปแดกจนหมดสิ้น...เวรจริงๆ

อาการนั่งเงียบของผมทำให้แม่เหลือบมองคงแปลกใจท่าหมาหงอยที่ต่างเป็นคนละคนกับหนุ่มซ่าร่าเริงที่ออกมาจากบ้านพร้อมกัน....

"นัท...ไม่สบายหรือเปล่าลูกทำไมดูซึมๆ..."

"เปล่าครับ...."จะตอบแม่ได้อย่างไรว่าเซ็งมากอยากกลับบ้านได้โดนฆ่าหมกท่อกันพอดี...หมอนั่นเหลือบตามองก่อนแบะปากแสดงให้รู้ว่ามันไม่ชอบขี้หน้าผม...เออ!กูก็เกลียดมึงเหมือนกันนั่นแหละผมตอบมันในใจ

"คุณแม่...ทานไก่ผัดขิงนี่สิครับ...ของโปรดของพ่อเขาเลยนะครับ...พ่อผมเขาชอบกินไก่..."หมอนั่นเน้นประโยคหลังจนผมรู้สึก...เชี่ย!..แม่งด่าแม่กูเป็นไก่

"แม่ผมไม่ชอบกินไก่หรอกครับคุณพีรวัส...ชอบกินโคมากมากกว่ายิ่งโคแก่ๆแม่เขายิ่งชอบ..."ผมตอบมันไปมันหน้าซีดก่อนเม้มปาก...

"หมายความว่าไง...นายด่าพ่อฉันเป็นโคแก่...งั้นเหรอ..."หมอนั่นกัดฟันถามผมเบาๆ

"ก็แล้วแต่...อยากคิดอย่างนั้นก็ไม่มีใครว่า...."ผมยักไหล่ก่อนตักอาหารเข้าปากอามรณ์ดีขึ้นนิดหน่อย

"ฝากไว้ก่อนแล้วกัน...นายกับฉันเจอกันแน่...."

"กลัวตายละ...ตอนนี้เลยไหมละ...."ผมตอบออกไปก็ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้วนี่ทั้งสคริปต์แปะเวอร์ทั้งตำแหน่งหนุ่มเฟลลี่ไอ้หมอนี่งาบไปหมดแล้ว

"ใจเย็นๆน้องชาย....ฉันยังพอมีเหตุผลที่ต้องทนกับคนอย่างนาย...ลูกผู้ชายเป้าหมายสำคัญกว่า..."

"ชิ!...กลัวละไม่ว่า..."

"คุยอะไรกันคะหนุ่มๆ...."เสียงเข้มที่ถามมาทำให้สองหนุ่มยืดตัวขึ้นก่อนฉีกยิ้มตอบพร้อมกันเป็นเสียงเดียว

"เปล่าครับ!!!...."