พรากรัก

พรากรัก 

ในอดีต... เธอคือเด็กสาวไร้เดียงสาบูชาความรัก

จวบจนเวลาผ่านไป... ถึงได้รู้ว่าการที่เขาหายไปไม่ลา ก็เพราะว่า... ความเกลียดชัง

“ 

ถอดมันออก! 

” 

คนถูกสั่งน้ำตาไหล แต่ก็ข่มใจทำตามที่เขาบอก 

“ 

ตั้งใจหน่อย 

” 

เหมือนเป็นการตอกย้ำ คคนางค์ถอดอันเดอร์แวร์ชิ้นสุดท้ายออก น้ำตาที่ยังคงไหลต่อเนื่องไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าเวทนาหรือสงสาร เขากำลังจับจ้องภาพประติมากรรมเบื้องหน้าอย่างสนใจ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปนอกจากขนาดที่ขยายขึ้นคงเป็นเพราะอายุที่เพิ่มขึ้นและการมีลูก ผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ควรได้รับบทเรียน ตลอดเวลาที่เขาไปใช้ชีวิตต่างแดน ไม่เคยเลยที่เขาจะยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน แต่ดูเธอสิ... 

“ 

ขึ้นมา 

” 

เขาถอดเสื้อผ้าบนกายตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง ก่อนจะบังคับให้เธอขึ้นคร่อมบนกายเขา คคนางค์อับอายจนไม่กล้าสบสายตากร้าวคู่นั้น แต่ด้วยสิ่งทีเธอต้องการมันมีค่ามากกว่า หญิงสาวก้าวขึ้นมานั่งบนตัวเขาอย่าเก้ๆ กังๆ อิชย์ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย 

“ 

ต้องให้บอกทุกขั้นทุกตอนเลยหรือยังไง 

” 

มันเหมือนเป็นคำสบประมาท หากแต่คนฟังไม่ได้รู้สึกหึกเหิมหรืออยากเอาชนะ 

เรื่องบนเตียงเธอก็คือคคนางค์คนเดิม สิ้นการเรียนรู้จากเขาไปเมื่อห้าปีก่อน ก็ไม่เคยได้เรียนรู้เพิ่มเติมกับใครอีก จนกระทั่งวันนี้... เขากำลังบังคับให้เธอทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ 

“ 

ฉะ... ฉัน 

” 

คนอยู่เหนือทำท่าเหมือนจะร้องไห้ จนอิชย์ต้องตวัดร่างบางให้มาอยู่ใต้ร่างเขาอย่างรวดเร็ว 

“ 

ว๊าย! 

” 

“ 

ทำไม่เป็นเหรอ 

” 

เขาแค่นยิ้มเจ้าเล่ห์ 

“ 

คุณป้องติดใจก็แล้วกัน 

” 

ไม่รู้ผีห่าซาตานที่ไหนบังคับให้เธอตอบแบบนั้นออกไป อิชย์บีบปลายคางคนปากดีจนเธอเจ็บ 

“ 

อย่างนั้นเหรอ งั้นฉันก็ไม่ต้องออมมือสินะ 

”