miracle of love ปาฏิหาริย์แห่งรัก

บทที่๑ จุดเริ่มต้นที่ปวดร้าว

ในสังคมคนเมืองที่ใครๆมองว่าเลิศหรูแต่สำหรับผมมันแค่สังคมที่มีแต่ความวุ่นวาย เห็นแก่ตัว ผู้อ่านคงอยากจะรู้แล้วว่าผมเป็นใคร

ผมชื่อ ฟาร์ เป็นทอม ผมอายุ27 ปี โลกของผมมีแต่ความมืดมน ย้อนไป3ปีที่แล้วผมกับคนรักเราคบกันตั้งแต่สมัยเรียนปี1 แฟนผมชื่อ ดาว เธอเป็นดาวมหาลัยเราเจอกันงานประจำปีที่ชลบุรีผมกับดาวเรารักกันมากจนเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้ว่าดาวไม่เคยรักผมเลยที่ผ่านมาคบผมเพียงสนุกไปวันๆเท่านั้น ต้นปี58 วันนั้นฝนตกหนักมากดาวโทรให้ผมออกไปรับเธอที่บ้านเพื่อที่เธอจะไปทำผม ขณะที่ผมกำลังจะเลี้ยวเข้าบ้านดาวมีรถวิ่งตัดหน้าทำให้รถผมเสียหลักชนกับเสาไฟฟ้าผู้คนแถวนั้นจำผมได้ว่าเป็นเพื่อนของดาวจึงช่วยกันนำตัวผมส่งโรงพยาบาล พอดาวรู้ว่าผมเกิดอุบัติเหตุเธอจึงรีบมาที่โรงพยาบาลทันที พอดาวได้เห็นสภาพผมที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เธอจึงเดินไปถามหมอว่าอาการผมเป็นไงบ้าง ซึ่งในตอนนั้นเองผมเริ่มใจเสียแล้วว่าบางทีตาของผมอาจจะบอดผมจึงนอนฟังดาวคุยกับหมอ หมอบอกว่าดวงตาของผมอาจจะบอดตลอดชีวิตแต่ผมก็มีโอกาสหาย50% ได้ยินดังนั่นผมก็พูดไรไม่ออกได้แค่นอนนิ่งๆเมื่อหมอเดินออกไปดาวก็โทรหาใครบางคน

"พี่เหม คืนนี้ว่างไหมคะมาหาดาวหน่อยได้"...ดาวถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"เหม"ที่ดาวเอ่ยชื่อคือพี่ชายผมเอง ผมคิดว่าดาวอาจให้เขามาเฝ้าผมแทนโดยไม่คิดเลยว่าการที่แฟนผมโทรนัดเจอพี่ชายของผมจะเป็นสาเหตุที่ผมเจ็บปวดที่สุดในชีวิต ผมเลยแกล้งเรียกหาดาวเพื่อให้เธอรู้ว่าผมรู้สึกตัวแล้ว ดาวจึงมานั่งคุยปลอบใจ ป้อนข้าวและยาให้ผม ดาวนั่งเฝ้ากับผมจนค่ำ สักพักพี่เหมก็มาเขาเดินมาให้กำลังใจผมจากนั้นดาวก็ลุกไปคุยกับพี่เหมเพราะคิดว่าผมคงหลับไปแล้วและสิ่งที่ดาวพูดกับพี่เหมทำให้ผมเจ็บปวดจนไม่อยากมองเห็นอีก

"พี่เหม..ดาวว่าเราบอกเรื่องเราให้ฟาร์รู้ไหม ดาวไม่อยากหลอกฟาร์อีกแล้ว"ดาวพูดด้วยความรู้สึกผิด

"ดาวอย่าเพิ่งบอกฟาร์เลยนะ รอให้เขาหายดีก่อนค่อยคุย"

"แต่เราไม่รู้นิว่าฟาร์จะมองเห็นได้อีกไหม นี่ดาวเป็นเมียพี่นะพี่จะให้ดาวเป็นเมียน้องของพี่อีกหรอ ถามหน่อยพี่รักดาวบ้างไหม"ดาวพูดทั้งน้ำตา

"พี่รักดาวนะ รักมากแต่ตอนนี้ฟาร์ต้องการดาว"พี่เหมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

คำพูดเหล่านั้นเข้ามาในหูผมจนน้ำตาไหลออกมา ผมทนไม่ไหวเลยพูดออกไป "ไปกันเถอะฟาร์อยู่คนเดียวได้ ออกไปกันให้หมด ออกไปๆๆ ไม่ต้องอธิบายไรอีกฟาร์ได้ยินหมดแล้ว"หลังจากเสียงปิดประตูเงียบไปความเศร้าความเจ็บปวดเข้ามา ผมอยู่โรงพยาบาลได้2เดือนโดยมีพ่อแม่คอยดูแลมาตลอด ไม่นานหลังจากที่ผมออกจากโรงพยาบาลผมก็ไม่เจอดาวกับพี่เหมอีกเลยแต่ได้ข่าวว่าเขาไปอยู่อเมริกากัน ผมเลยได้แต่อวยพรให้พวกเขาผ่านสายลมให้โชคดี จากนี้คนตาบอดอย่างผมคงจะเดินตามทางของตัวเอง