บทนำ
สาวเจ้าเชื้อสายตุรกีเดินลงจากรถด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก เจ้ารถคันงามเกิดมาเสียเอาตอนนี้ แล้วจะทำอย่างไร มองไปรอบข้างก็เห็นแต่พืชพันธุ์เล็กออกผลเป็นลูกสตอเบอร์รี่สีแดงปลั่งคล้ายรอคนมาเก็บเกี่ยว ‘อรัญญา’ หันซ้ายหันขวามองหาสิ่งมีชีวิตแต่กับเงียบสงัด นี่ก็ใกล้เวลาโพล้เพล้จนน่ากลัว ถึงเธอจะไม่ได้โตที่ประเทศไทยแต่เธอก็รู้ความเชื่อของคนชาวแดนสยามดี ก็เพราะความเชื่อนี่แหละที่ทำให้เธอขนลุกเมื่อตะวันดวงใหญ่ใกล้จะลาลับขอบฟ้าไปเต็มทนราวกับมันต้องการจะพักผ่อนไวๆ
มือเรียวรีบเปิดประตูรถโดยเร็วราวกับนึกอะไรออก ไม่นานสมาร์ทโฟนก็มาอยู่ในมือ อรัญญาไม่รอช้า เธอต่อสายหาบุคคลที่ทำให้เธอต้องดั้นด้นสัญขารมาถึงที่นี่ ทั้งที่พึ้งกลับมาเมืองไทยได้ไม่นานแท้ๆ
“กรุณาเติมเงิน...”
“เฮงซวยเอ้ย!” สาวดวงหน้าคมคลายสบถออกมาเป็นภาษาตรุกีก่อนจะโยนเจ้าเครื่องไร้ประโยชน์ไว้ในรถเช่นเดิม เจ้าของขนตางอนยาวเดินไปรอบๆรถราวคนจิตตก อรัญญาห่อไหล่เล็กน้อยเพราะอากาศเริ่มเย็น แถมเสื้อผ้าที่ใส่มาก็เหมือนจะไร้ประโยชน์ เธอกอดอกยืนพิงรถอย่างหมดปัญญา
กรับ! กรับ! กรับ!
ดวงหน้าสวยหันมองทิศทางของเสียงประหลาดคล้ายในหนังศึกสงคราม ตากลมโตหรี่ลงเล็กน้อยเพราะฝุ่นฝุ้งกระจายไปทั่วบัดนี้ เจ้าสี่ขาตัวโตยืนอยู่ใกล้ๆเธอ ตัวของมันแบกรับใครบางคนไว้ข้างหลัง
“ใช่คุณอรัญญาหรือป่าวค่ะ” เจ้าของเสียงใสที่อยู่บนหลังม้าตัวใหญ่เอ่ยขึ้น อรัญญาพยายามมองเจ้าตัวให้ชัดก่อนจะเห็นเป็นสาวสวยแต่งตัวคล้ายคาวบอยหลงยุค ผมรอนยาวสีดำขลับถูกรวบไว้ด้านหลังคล้ายหางของเจ้าม้าตัวใหญ่
“ใช่ค่ะ” สาวเชื้อสายตุรกีตอบยิ้มๆผิดกับอีกคนที่ทำหน้าบึ้งตึงราวกับไม่พอใจในคำตอบของเธอ ‘มัดไหม’ มองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจนัก ทั้งการแต่งกายของหล่อนที่เว้าหน้าเว้าหลังอีกทั้งริมฝีปากรูปกระจับสวยที่ถูกย้อมเป็นสีแดงสด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจัดจ้านแค่ไหน
“งั้นก็ขึ้นมาค่ะ คุณปู่ให้มารับ” ไม่มีคำทักทายหรือคำปราศัยใดๆออกจากปากของสาวแดนสยามนอกจากการบอกให้เธอขึ้นไปบนหลังม้าทั้งที่เธอใส่เดรสอยู่เนี้ยนะ
“คือฉันใส่เดรสอยู่เห็นมั้ย มันค่อนข้างจะลำบากถ้าให้ฉันขึ้นไปบนเจ้าตัวขนนี่” อรัญญาพยายามอธิบายว่ายังไงเธอไม่มีทางจะขี่เจ้าตัวนี้ไปได้แน่ อีกอย่างเธอไม่เคยขี่ม้า และเธอก็ไม่ค่อยรักสัตว์สักเท่าไหร่ ดูเหมือนเจ้าตัวใหญ่จะคิดเหมือนเธอ มันทำท่าทางฟึดฟัดใส่สาวตาคมจนสาวเชื้อสายตุรกีต้องถอยหลังกรูด
“มันไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมของคุณค่ะ” มัดไหมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกคนกลัวจนคิ้วเรียวเข้มโก่งขึ้นคล้ายอารามตกใจ “ตกลงจะเอายังไงค่ะ ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว ฉันมีการมีงานต้องทำนะค่ะ” มัดไหมเอ่ยเมื่อเห็นอีกคนลีลาจนน่ารำคาญบวกกับทัศนคติที่มีต่ออีคนไม่ค่อยดีอยู่แล้วจึงเผลอขึ้นเสียงใส่อย่างลืมตัว
“ก็บอกไปแล้วนี่ค่ะว่าฉันใส่เดรส ถ้าขึ้นไปนั่งแบบคุณมีหวังหวอออกกันหมดพอดี”
มัดไหมเบิกตากว้างกับการพูดการจาของคนตรงหน้า ไหนคุณปู่บอกว่าพึ้งกับมาจากต่างประไทศ ทำไมถึงได้พูดจาปากตลาดขนาดนี้ หน้าตาก็ออกจะสวยพูดจาน่าเกลียด
“งั้นคุณก็คงต้องเดินไปค่ะ” มัดไหมพูดเสียงเรียบพร้อมกับบังคับเจ้าตัวโตให้หันหลังกลับ
“นี่คุณจะบ้าเหรอ คุณปู่นะคุณปู่ จะส่งอะไรที่ดีกว่านี้มารับก็ไม่ได้” อรัญญาบ่นตามหลังสาวไทยตากลมเป็นภาษาตุรกีอย่างลืมตัว
มัดไหมขมวดคิ้วไม่เข้าใจในภาษาที่อีกคนพูด แต่ก็พอเดาได้จากสีหน้าท่าทางที่ไม่พอใจของสาวลูกครึ่ง เธอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะลงจากหลังเจ้าม้าตัวโปรดของเธอ อรัญญามองแม่สาวไทยหน้าออกหมวยนิดๆอย่างไม่เข้าใจ เจ้าตัวดูจะตัวเตี้ยกว่าเธออยู่ไม่มาก ทำให้คนหน้าตึงไม่ต้องเงยหน้ามองแม่สาวตุรกีให้เมื่อยคอเหมือนคนอื่น
“ฉันให้คุณขึ้นก่อนค่ะ มันจะได้ดูไม่หวือหวาม” มัดไหมพูดเป็นการเป็นงาน อรัญญามองม้าตัวใหญ่อย่างตระหนก
“นี่ ถ้าเกิดมันตกมันขึ้นมาจะทำยังไง”
“ถ้าคุณกลัวนัก ก็คงต้องเดินไปค่ะ” มัดไหมเริ่มรำคาญกับความเรื่องมากของอีกคน ดูเหมือนสาวหน้าคมจะดูมีปัญหาซะเหลือเกิน คนแบบนี้นะหรือจะมาดูแลไร่แทนคุณปู่ หล่อนดูคุณหนูจนเธอหมั่นไส้ ถึงเธอจะไม่ใช่หลานแท้ๆเหมือนสาวตุรกีที่อยู่ตรงหน้า แต่เธอก็รักและเทิศทูลคุณปู่ราวกับเป็นคนในครอบครัวอีกคนหนึ่งของเธอ ไม่เหมือนหลานในไส้บางคนหลอกที่ปล่อยให้ท่านต้องดูแลไร่คนเดียวนานหลายปีแต่ตัวเองกับไปใช้ชีวิตสุขสบายที่ต่างประเทศ
“ฉันใส่ส้นสูงนะ จะขึ้นได้ยังไง” อรัญญาขมวดคิ้วมองแม่สาวไทยที่ตีหน้าเรียบราวกับไม่ทุกข์ร้อนกับปัญหาของเธอนัก
มัดไหมกอดอกไม่ได้ตอบอะไร เธอเงียบจนสาวตรงหน้าทำเสียงจิ๊ปากก่อนจะบ่นออกมาเป็นภาษาตุรกี จนมัดไหมเริ่มรู้สึกเหมือนโดนอีกคนหลอกด่าในภาษาที่เธอฟังไม่เข้าใจ เพื่อเป็นการไม่ให้อีกคนหลอกด่า เธอคงต้องเรียนรู้ภาษาตุรกีไว้บ้างแล้ว
มัดไหมมองแม่สาวลูกครึ่งตะเกียดตะกายขึ้นหลังม้าอย่างทุลังทุเลโดยไม่ร้องขอให้เธอช่วยสักคำ อีกใจหนึ่งเธอก็อยากจะขำแต่เพราะตั้งแหง่กับอีกคนไว้ เลยเก๊กฟอร์มทำหน้านิ่ง แต่เรียวปากบางกับพยศยกยิ้มมุมปากซะได้
“ไปได้หรือยัง” อรัญญานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนหลังม้า ทั้งสองแขนเกาะคอสัตว์สี่ขาไว้แน่นราวกับเด็กน้อยเกาะขาแม่
มัดไหมกระโดดขึ้นหลังม้าอย่างคล่อวแคล่วก่อนจะใช้สองแขนโอบหลังแม่สาวตุรกีเพื่อหยิบบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายกับเชือกไว้บังคับม้า
มัดไหมทำราวกับเป็นเรื่องปกติเพราะเธอมักจะสอนเด็กในไร่ขี่ม้าอยู่แล้ว แตกต่างจากอีกคนที่ทำท่าทำทางสงสัยพยายามสูดกลิ่นหอมที่ออกมาจากกายสาว
“เธอก็ใช้น้ำหอมกลิ่นแรง ทำไมเจ้านี่ไม่เห็นทำท่าเหมือนจะดีดเธอเลย สองมาตราฐานชัดๆ” อรัญญาบ่นอุบอิบ แต่มีหรือคนข้างหลังจะไม่ได้ยิน หากตอนแรกความใกล้ชิดคงจะไม่ใช่ปัญหา แต่คนขี่ม้าเก่งกับนั่งหน้าแดงอยากจะขยับตัวออกห่างร่างบาง แต่ถ้าขยับมากกว่านี้ร่างอ้อนแอ้นของเธอคงหงายหลังตกม้าตายเป็นแน่ เธอควรจะเงียบไว้ดีหรือไม่ เธอไม่ได้ใช่น้ำหอมสักหน่อย คงจะเป็นกลิ่นโลชั่นที่เธอพึ้งทามาแหละมั้ง แต่จะว่าไปอีกคนก็ช่างจมูกดีเหลือเกิน ถ้าไม่ถือว่าปากดีแหละก็ จะเลี้ยงไว้เฝ้าบ้านสักหน่อย
“มากันแล้วหรือ” ราชรัติชายวัยหกสิบปีเดินยิ้มออกมาจากบ้านหลังใหญ่ทันทีที่เห็นหลานสาวตัวเองมาพร้อมกับสาวน้อยเจ้าของไร่สตอเบอร์รี่ ที่อยู่ติดกับไร่ของตน
“สวัสดีค่ะคุณปู่ ไม่เจอซะนานดูแข็งแรงขึ้นนะค่ะ” อรัญญาเอ่ยทักพร้อมกับเข้าไปสวมกอดคนเป็นปู่อย่างออดอ้อน ริมฝีปากแดงฉีกยิ้มกว้างจนแก้มทั้งสองข้างแทบจะแตกออกจากใบหน้า สร้างความหมั่นไส้ให้กับมัดไหมได้เป็นอย่างดี
“อย่ามาพูดเอาใจคนแก่เลยยัยหนู ปู่รู้ตัวดี อายุมากขึ้นไปทุกวันบางทีร่างกายก็ไม่ไหว จะลุกจะนั่งทีก็ลำบาก นี่ดีนะที่ได้หนูมัดไหมมาช่วยดูแลงานในไร่ ปู่คนเดียวดูแลไม่ไหว” ราชรัติยิ้มอบอุ่นให้มัดไหมอย่างคนคุ้นเคย ผิดกับอรัญญาที่มองอีกคนอย่างไม่ไว้ใจนัก ตอนแรกเธอจะผูกมิตรด้วยแท้ๆ แต่อีกคนกับมาตั้งแหง่กันแบบนี้ เธอก็ไม่อยากจะขัดศรัทธา
“เอ่อ คุณปู่ค่ะหนูเริ่มหิวแล้วค่ะ” อรัญญารีบพูด เธอไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เที่ยง แถมตอนนั่งบนหลังม้าก็เหมือนกระเพาะเธอจะหลุดออกมา อยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงท่าทางติ๋มๆอย่างยัยนี่ทนขี่มันไปได้ยังไง
“เอ้า มาสิเข้ามาในบ้านก่อน หนูมัดไหมอยู่ทานมื้อเย็นกับปู่ก่อนนะลูก” นายราชรัติบอกหลานสาว โดยไม่ลืมชวนมัดไหมที่มักจะอยู่ทานมื้อเย็นเป็นเพื่อนเขาประจำ
“อ่อ ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ” มัดไหมยิ้มสุภาพให้คนสูงอายุอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ เธอมีงานต้องทำอีกเยอะพอสมควร ไม่งั้นคงได้ฝากท้องไว้ที่นี่อย่างทุกวัน
“รบกงรบกวนอะไรกัน มาเถอะหนูมัดไหมไม่ต้องเกรงใจ ถือว่าตอบแทนที่ไปรับยัยรันก็แล้วกัน”
“เขาไม่อยากจะร่วมโต๊ะกับเรา ก็ช่างเขาสิค่ะคุณปู่ เขามีการมีงานต้องทำนะค่ะ จะมาเสียเวลาทำการทำงานเอาซะเปล่าๆ” อรัญญาไม่วายแขวะแม่สาวไทยลุคคาวบอยไม่ได้ ทำเอามัดไหมคิ้วกระตุก
“พูดอะไรอย่างนั้นยัยรัน” นายราชรัติเอ็ดหลานสาวปอยๆก่อนจะหันมาพูดกับมัดไหมที่พยายามกักเก็บอารมณ์อย่างเต็มที่ “อย่าถือสาเลยนะหนูมัดไหม มาเข้ามาในบ้านก่อน วันนี้นังบัวทำของโปรดของหนูไว้ซะเต็มโต๊ะเลย” มัดไหมพยักหน้ายิ้มบางๆ เห็นทีเธอคงต้องทนนั่งเหม็นขี้หน้าสาวลูกครึ่งซะแล้ว อยากจะหนีกับไร่ก็กลัวจะเสียมารยาท
อรัญญานั่งมองอาหารบนโต๊ะอย่างระรานตา ทุกอย่างดูแปลกใหม่สำหรับเธอไปซะหมด สาวลูกครึ่งรับประทานทุกอย่างราวกับเป็นรูมเซอร์วิสชั้นดี ทำเอาคนลงมือทำอาหารถึงกับยืนยิ้มแก้มปริมอยู่ข้างๆโต๊ะ ผิดกับอีกคนที่ดูอรัญญารับประทานอาหารแล้วแทบจะกินอะไรไม่ลง มัดไหมเคี้ยวข้าวในปากช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่สาวเชื้อสายตุรกีไม่วางตา มัดไหมกลืนข้าวผ่านลำคออย่างยากลำบาก
“ทำไมคุณมัดไหมทานน้อยจังล่ะค่ะ หรือวันนี้บัวทำไม่อร่อย” สาวน้อยวัยขบเผาะเอ่ยถามเมื่อเห็นคนที่ตนปลื้มนั่งมองจานข้าวอยู่นาน
“ฉันกินไม่ค่อยลงนะบัว” มัดไหมเอ่ยบอกแม่ครัวสาวก่อนจะพึมพรำออกมาเบาๆ “ไม่อยากร่วมโต๊ะกับคนไม่มีมารยาท”
ทำเอาอรัญญาอมยิ้มทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าอีกคนกำลังต่อว่าเธอ เธอจงใจกินข้าวมูมมาม หรือจะเป็นการเคี้ยวข้าวเสียงดังๆเพื่อให้อีกไม่พอใจเธออีกต่างหาก ไม่รู้ทำไมต้องแกล้งให้อีกคนไม่พอใจด้วยก็ไม่รู้ แต่พอเห็นมัดไหมทำหน้าเหมือนลำบากใจก็ยิ่งสนุก
“บัวทำข้าวเหนียวถั่วดำไว้ คุณมัดไหมจะทานเลยหรือป่าวค่ะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันอิ่มแล้ว” มัดไหมพูดพลางยิ้มเอ็นดูเด็กสาวที่ทำอาหารเก่งเกินอายุเรียกว่าเปิดร้านได้สบายๆเลย
“นี่ ถ้าเขาไม่กิน เอามาให้ฉันได้มั้ย ท้องฉันยังร้องอยู่เลย” อรัญญาหันไปทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับแม่ครัวสาว จนบัวฉายแอบเขิน แหม่ นานๆทีจะมีคนสวยมาอ้อน บัวฉายคิด โดยไม่ทันสังเกตมัดไหมที่เบะปากให้อรัญญาอย่างมั่นใส้
“คุณรันนี่กินเก่งจังเลยนะค่ะ แถมยังหุ่นดีอีก สวยก็สวย” บัวฉายเอ่ยชมทั้งที่ถือถาดขนมหวานอยู่ในมือ
อรัญญายิ้มรับคำชมยังไม่วายหันไปมองคนหน้าบึ้งเล็กน้อย
“อ่อ บัวเดี๋ยวบอกไอไม้ให้ไปเอารถคุณรันที่จอดอยู่ท้ายไร่ด้วยนะ” ราชรัติที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยสั่งแม่ครัวสาว คนแก่อย่างเขาไม่ค่อยอยากจะสนใจเรื่องเด็กทะเลาะกันนัก ดูแล้วปวดหัว
“ค่ะ คุณท่าน” บัวฉายตอบรับ พลางมองหน้าอรัญญากับมัดไหมสลับกันก็พอจะเข้าใจ ว่าทั้งสองคงไม่กินเส้นกันซักเท่าไหร่
Guest
