บรรยากาศชื่นมื่นที่เต็มไปด้วยความสุขของผู้คนที่แห่กันมาจากทั่วทุกสารทิศ ไม่ได้ทำให้ผมผู้ซึ่งเป็นเจ้าของงานในวันนี้รู้สึกยินดีไปกับมันด้วยเลย
"ยิ้มหน่อยสิเห็นไหมแขกมากันเต็มแล้ว" เจ้าของงานอีกคนก็คงรู้สึกไม่ต่างจากผมแต่ใบหน้าของเขากลับยังแสร้งยิ้มแย้มได้เหมือไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"กูไม่มีความสุขกูจะยิ้มทำไม"
"แล้วมึงคิดว่ากูมีความสุขตายแหละที่แต่งงานกับมึง"
ใช่งานแต่งนี้เป็นงานแต่งของผมกับมันคนที่ขึ้นชื่อได้ว่า "เลวที่สุด" และเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าเกิดว่ามันไม่ทำผมท้อง!!!
"ไม่มีความสุขก็อย่ายิ้มขนลุกชะมัดเลย"
"ที่กูยิ้มเพราะกูให้เกรียติแขกในงานของกูมึงเองก็ควรจะทำเหมือนกันอย่าให้เค้าว่าได้ว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน"
"พ่อแม่กูเคยสอนมาแต่ว่าอย่าตีสองหน้าทำเป็นเแสร้งเพราะมันน่ารังเกียจ"
"มึง!!!...หึฝากไว้ก่อนเถอะเสร็จงานนี้เมื่อไหร่กูเอาคืนมึงหนักแน่"มันก้มลงมากระซิบข้างหูผมให้ได้ยินกันแค่สองคนสำคัญคนอื่นมันอาจดูเป็นภาพที่น่ารักที่คู่รักข้าวมหม่ปลามันหยอกล้อกันภายในงานแต่ง ถ้าหากมองอีกด้านจะเห็นสงครามขนาดย่อมที่พร้อมจะทำลายล้างทุกอย่างได้ทุกเมื่อและสงครามครั้งนี้มันเพิ่งเริ่มต้น
Guest
