[SET รุ่นพี่] PORPAN'S รุ่นพี่สายอ่อย

Porpan Say: ได้กอดร่างนุ่มนิ่มคุณ....อีกรอบก็ได้นะครับ^^

เริ่มปฏิบัติการอ่อยเธอ

มหาวิทยาลัย R 

ภายใต้ท้องฟ้ามืดครึ้มจากสีฟ้าครามแปรเปลี่ยนเป็นดำปกคลุมไปทั่ว สายฝนโปรยปรายค่อยๆไหลรินลงมาจากข้างบนอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุด จากเม็ดเล็กๆเปาะแปะ เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆและตกหนักในที่สุด

ทุกคนต่างวิ่งวุ่นชลวนหาที่หลบฝนที่กำลังโหมกระหน่ำอย่างไม่เกรงใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่สาวน้อยหน้าใส ตากลมโต ปากจิ้มลิ้มริมฝีปากชมพูอวบอิ่ม รับกับใบหน้าได้อย่างเพอร์เฟค ผิวขาวอมชมพูราวกับไข่มุก นั้นดูสุขภาพดีจนน่าอิจฉา ส่วนสูงที่น่ารักน่าพกพา(เอ๊ะ! ตกลงนี่คนหรือหมากันแน่ฟระ) สำหรับมาตรฐานผู้หญิงไทยส่วนใหญ่ เอวคอดกริ๊วและหน้าอกที่พกมาเกินขนาดตัว เมื่ออยู่ในชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัย ยิ่งทำให้ดูหลงไหลจนต้องเหลียวหลังทุกครั้ง แม้ใบหน้าจะตีมึนตลอดเวลาก็ไม่ทำให้เสน่ห์ของเธอดูลดน้อยลงเลยสักนิด

เธอวิ่งมาเรื่อยๆจนถึงหน้าลานเกียร์ที่ทุกคนต่างเชื่อว่า'เมื่อสาวคนไหนมาสะดุดล้มในสถานที่แห่งนี้ จะได้เป็นเมียวิศวะ เธอไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนัก แต่ก็ไม่เคยคิดจะลบหลู่แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น หลังจากที่จะกระเสือกกระสนวิ่งฝ่าฝนมาหวังจะหลบใต้ตึกคณะที่หญิงสาวเรียนอยู่พักชัวคราว แต่แล้วก็...

โครม! ตุ๊บ!

เสียงหนังสือในมือและก้นของฉันกระแทกพื้นลงพร้อมกันอย่างเร็วและแรงในเวลาเดียวกัน

โอ้ย! เจ็บๆๆ ก้นกบฉันจะหักไหมวะเนี่ย!

จะโทษใครได้ล่ะทำตัวเองทั้งนั้นเลย ซุ่มซ่ามให้ตลอดสิ เจ็บนะ! ทำไมจะไม่เจ็บล่ะ

แล้วนี่ฉันวิ่งชนใครล่ะว้า

"เฮ้ย! มึงแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวกูโทรกลับ พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อยว่ะ...ไม่ต้องๆ เล็กน้อยน่ะจัดการเอง เออ! บายมึง"

"ขอโทษนะ! คุณเป็นอะไรไหม?"เขาถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนละคนห่วงใยในคราเดียวกัน ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงทุ่มนั้นอย่างสนใจ เพียงแวบแรกเห็นฉันต้องตลึงในความหล่อแค่เสี้ยวเดียวก็ตาม เพราะเจ้าของใบหน้านั้นกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสารและหนังสือเรียนสี่ห้าเล่มที่ฉันหอบหิ้วมาแต่ไกล ความหน้านี่เท่ากำแพงบ้านก็ว่าได้ ไม่รู้จะหนาไปไหน ทั้งเทอมจะอ่านจบรึเปล่าก็ไม่รู้ คนเขียนจะรู้ไหมว่าคนเรียนเขาหนักมากอ่ะดีที่แขนไม่หัก แอบปวดนิดหน่อยพอให้ร่างกายได้เจ็บเป็น หึ! ไม่ใช่ล่ะ! คิดอะไรเริ่มจิตแล้วนะเรานี่

"เฮ้! คุณ ได้ยินผมไหม?" ผู้ชายที่ถูกฉันวิ่งชนจนตัวเองต้องล้ม พยายามโบกสะบัดมือขึ้นลงตรงหน้าเพื่อเรียกสติที่เตลิดของฉันกลับมาพลางใช้มืออีกข้างแตะที่ใบหน้าเบาๆ ทำให้ต้องเรียกสายตาหันไปสนใจเขา และกล่าวขอโทษขอโพยเขายกใหญ่ เมื่อเรียกสติมาหลังจากที่นั่งเหม่อไป

"ขะ...ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ ขอบคุณค่ะ"ฉันกล่าวขอโทษเขาอย่างรู้สึกผิดและขอบคุณเมื่อเขายื่นหนังสือทั้งหมดของตัวเองมาให้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้กระจายอยู่บนพื้นเปียก ยังดีมีน้ำซึมเข้าหนังสือนิดหน่อยเท่านั้น ฉันจะได้ไม่ต้องไปซื้อเล่มใหม่ ไม่งั้นทั้งเดือนต้องกินแต่อาหารญี่ปุ่นแน่ งงใช่ไหมล่ะ? มาม่าไง ฮ่าๆ

ครืน! ครืน! เปรี้ยง!

เสียงฟ้าร้องแล้วก็ตามด้วยเสียงฟ้าผ่ากึกก้องไปทั่วท้องฟ้า แสงสว่างวาบเข้าตา หนังสือที่เคยถือบัดนี้ตกลงกระแทกกับพื้นอีกครั้งอย่างเผลอตัว สะดุ้งเข้ากอดคนตรงหน้าทันทีด้วยความกลัว ตัวสั่นนิดๆเนื่องจากเป็นคนกลัวเสียงฟ้าผ่ากลัวทุกอย่างไปหมด ฉันไม่ชอบเลยสักนิด ไม่ชอบมันเลยจริงๆ!!

"โอ๊ะ! ขอโทษค่ะฉันตกใจเสียงฟ้าไปหน่อยน่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ...ผมไม่ได้เสียหายอะไรแถมยังได้กอดร่างนุ่มนิ่มของคุณอีกต่างหาก อีกรอบก็ได้นะครับ ฮ่าๆ"

"..."

"ผมล้อเล่นน่ะครับ อย่าถือสาผมเลย เรานั่งอยู่ตรงนี้นานแล้วเข้าร่มเถอะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย ไขหวัดถามหานะครับ ผมก็จะไปแล้วเหมือนกัน" แหม๋แต่แววตาแสนหื่นกระหายคล้ายเสือหิวโซ กำลังล่าเหยื่อนี่ไม่เห็นด้วยนะคะ เหมือนจะจับฉันกิน เอ้ย! เหมือนจะพูดจริงจังเสียด้วยซ้ำ

Character

"ระวังหัวใจคุณนิ่งไว้ให้ดี...ผมคนนี้จะเริ่มปฏิบัติการอ่อยแล้วนะ...แต่คุณอย่านิ่งทั้งชื่อทั้งหน้าดิ...อ๊อย! งานนี้ผมจะแพ้เพื่อนไม่ได้ สู้ตายเพื่อคว้าใจคุณนิ่งเว้ย!"

By Porpan

"อย่ามาอ่อยหนูให้เสียเวลา...เอามันไปทำตัวให้มีค่า...มากกว่าที่ทุ่มเทความรักที่ไร้สาระให้กับหนูเลยค่ะพี่

By Ning 

[Set รุ่นพี่]

By porpan 

By sake 

By fresh 

By green 

daydream S Say:

"ฝากพี่พอร์พันไว้ในใจทุกคนด้วยนะคะ...ฝากติชมกันด้วยจร้า...ใครรอ เม้นโล้ด!!"

เริ่มเรื่องมาก็ยังมีความอ่อยมาด้วย... นางนิ่งจะรอดไหมหว่า...อยากรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป พี่พอร์จะอ่อยอีท่าไหนบ้าง นิ่งจะตกหลุมพรางไหม ต้องติดกันต่อไปจร้า

ฝากติชมคอมเม้นกันด้วยนะตัวเธอ และขอฝากเรื่องอื่นๆไว้ด้วยนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านมาชมกันจร้า^^