รักครั้งใหญ่ของยัยติดดิน

รักครั้งใหญ่ของยัยติดดิน

บทนำ

(ร้าน sweet cake.)

“สวัสดี^^ลูกอม ขยันจังเลยนะ ทำงานทุกเย็นเลย”นี่คือเสียงแสนหวานของผู้หญิงผิวขาวโบ๊ะ ร่างเล็ก ปากนิดจมูกหน่อย แก้มเป็นพวงจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต ผมดำยาวสลวยถึงกลางหลัง เธอคือปอมิ้นเพื่อนในห้องของฉันเอง เธอเป็นคนเรียบร้อยและเรียนเก่งมากๆเลยล่ะยิ่งความสวยนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย เพราะเธอสวยและรวยมาก ช่างต่างจากฉันซะเหลือเกินที่ไม่มีอะไรเลย โดยฉะเพราะความจนที่ไม่เคยปรานีฉันเลย เฮ้ออออออ “จ้ะ^^วันนี้รับอะไรดีจ๊ะ ปอมิ้น”ฉันถามแล้วส่งยิ้มให้กับเธอ “อืม งั้นเอาเค้กมะพร้าวอ่อนกับนมสดเหมือนเดิมนะจ้ะ”^^เธอตอบพร้อมส่งยิ้มหวานมาที่ฉันก่อนจะเดินไปที่โต๊ะริมหน้าต่างที่ประจำของเธอ ฉันได้แต่มองปอมิ้นแล้วคิดในใจว่าเธอนั้นช่างโชคดีซะเหลือเกินที่มีพร้อมทุกๆอย่างโดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย แต่ตัวฉันนั้นกับไม่มีอะไรเลยแม้แต่ความรักจากครอบครัว ฉันเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกนำมารับเลี้ยง แต่ฉันกับโดนกดขี่เหมือนทาสมากกว่าลูกซะอีก ฉันต้องส่งตัวเองเรียนตั้งแต่เข้า ม.1 เพราะแม่เลี้ยงไม่ยอมส่งฉันเรียนต่อหลังจากจบ ป.6 ส่งแต่น้ำหวานเรียนเท่านั้น น้ำหวานคือลูกของแม่แก้วแม่เลี้ยงของฉันเอง น้ำหวานอายุน้อยกว่าฉัน 1 ปี เป็นเด็กที่เอาแต่ใจ งี่เง่า แล้วก็ชอบแกล้งฉันมากๆเลยล่ะ ฉันโดนน้ำหวานแกล้งตั้งแต่จำความได้ แต่ฉันก็รักน้ำหวานนะเพราะยังไงก็น้อง ฉันให้น้องได้ทุกอย่าง จนตอนนี้ฉันก็อายุ16 ปีแล้วล่ะ ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง สิ่งที่เพิ่มเติมคือจนมาก ฉันเป็นผู้หญิงร่างเล็ก เอวขอด ตัวสูง ผิวสีน้ำผึ้ง ตากลมโตหวาน ผมสีน้ำตาลอ่อนธรรมชาติยาวสลวยถึงใต้ก้นตัดหน้าม้าบาง  ดั้งโด่ง ริมฝีปากเรียวบางแต่อวบอิ่ม มีลักยิ้มด้วยนะ ถ้าจะมีดีก็คงตัวฉันนี่แหละ555+(หลงตัวเอง) “ลูกอม..ลูกอม...ลูกอมมมมมม” “คะๆๆรับอะไรดีค่ะ” ฉันสะดุ้งสุดตัว

“แหม่!!พี่แหวนนึกว่าไฟไหม้ตระโกนทำไมเนี่ย” ฉันหันไปดุพี่แหวนหัวหน้าของฉันด้วยความตกใจเพราะเราสนิทกัน อายุห่างกันแค่ 4 ปีเอง555+พี่แหวนดีกับฉันมาก ช่วยเหลือฉันทุกอย่างเลย

พี่แหวนเป็นเจ้าของร้านเค้กแห่งนี้นี่แหละ ชื่อร้าน sweet cake.เป็นร้านเล็กๆแต่คนเข้าเยอะมาก เพราะเค้กอร่อย คนขายน่ารัก555+ “จะไม่ให้ตระโกนได้ไงยะ ลูกค้าต่อคิวเต็มร้านละ เธอยังยืนเหม่อยิ้มหน้าบานอยู่ได้ เพ้ออะไรอีกล่ะยะ”นางนี่ยืนท้าวเอวด่าฉันฉอดๆๆๆๆจนฉันต้องเอามือปิดหู “ค่ะๆๆๆๆๆๆพอแล้วค่ะ ทำงานเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”ฉันแกล้งทำเสียงกระแตใส่นาง นางนี่มองฉันตาขวางเดินกลับหลังครัวเลย555+คือเราชอบเล่นกันแบบนี้แหละ ฉันทำงานทุกวันหลังเลิกเรียน 5โมงเย็น  ถึง 4ทุ่ม วันเสาร์ทำ 8โมงเช้า ถึง 4 ทุ่ม วันอาทิตย์หยุดพักผ่อน เช้าเรียน เย็นทำงานทุกๆวันจะเป็นแบบนี้ตลอด ช่างไม่มีสีสันอะไรเลย.......แต่ถ้าจะมีก็คงเป็น.... “ รอพี่มารับอยู่เหรอจ้ะน้องสาว” ก็คงเป็นไอ้นี่ นี่แหละ มันมารับฉันหลังเลิกงานทุกเย็นเลย “ไม่ได้รอ!!และไม่ได้ขอให้นายมาด้วย”ฉันพูดจบก็เดินเชิดหน้ามุ่งกลับบ้านทันทีโดยมีหมอนั่นเดินมาส่งด้วยตลอด คอยพูดจากวนประสาทได้ตลอดทาง นายนี่มีชื่อว่าเอลิค ชื่อแปลกดีนะแต่ก็คงไม่แปลกไปกว่าการกระทำของหมอนั่นแล้วหละ ถึงจะเรียนห้องเดียวกันแต่จำป่ะว่าต้องไปไหนมาไหนด้วย ทั้งตอนอยู่ที่โรงเรียนและตอนทำงาน ไม่รู้ว่าหาฉันเจอได้ไง สงสัยติด GPS ไว้ที่ตัวฉันแน่ๆเลย แม้กระทั่งตอนอยู่บ้านหรืออยู่ไหนก็หาฉันเจอตลอด เป็นคนโรคจิตเปล่าว่ะ แต่นายนี่น่ะติดอันดับ 1ใน 3 คนดังในโรงเรียนเลยนะจะบอกให้ เพราะเอลิคน่ะ หล่อมากกกกกกกกกก สาวๆกรี๊ดเพียบยกเว้นฉันนี่แหละเพราะตัวและหัวใจของฉันพรีชีพให้พี่เตอร์คนเดียวเท่านั้น รักแรกของฉันนนนนน//*//แค่นึกถึงก็เขิลล่ะ555+ฟินนนน ถึงนายจะขาว หน้าคมเข้ม ตาคม สูงปี๊ด  ริมฝีปากน่าจุ๊ฟแค่ไหน ล่ำและหล่อแค่ไหนก็ไม่อาจเปลี่ยนใจฉันได้หรอกเอลิค พี่เตอร์ของน้องลูกอม555+ “ฝันดีนะลูกอม..ลูกอม” “อ๋อ อืม”ถึงบ้านไวจังคิดถึงพี่เตอร์แป็บเดียวเอง อิอิ “ลูกอม ไม่บอกเราบ้างเหรอ”นายนี่ช่างตื้อจริง “อืม ฝันดี”ฉันตอบกลับแบบห้วนๆแล้วก็ชิงวิ่งเข้าบ้านเลยก่อนที่นายนั่นจะเรื่องมากไปกว่านี้....***“ฝันดีค่ะ...พี่เตอร์ของน้องลูกอม^^”***