“บัดซบสิ้นดี....บ้าชะมัด !  

ตามด้วยเสียงตบโต๊ะทำงานดังตุ๊บอีกสองครั้ง ส่วนเจ้าของเสียงสถบเมื่อครู่ ใบหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากเม้มแน่น บ่งบอกถึงอารมณ์ไปในทิศทางเดียวกับการกระทำเมื่อครู่ 

“คุณพลค่ะ จีว่าใจเย็นๆ ก่อนดีกว่าค่ะ ค่อยๆ คิดนะคะ นะเชื่อจี”  

ศุวจี เลขาสาวมาดปราดเปียว คล่องแคล่ว ปลอบโยนผู้เป็นนายด้วยหวังว่าจะทำให้นายผู้นั่งกำมือแม่น หน้าและนัยน์ตาแดงก่ำคลายโทสะลงบ้าง 

“คุณยังจะให้ผมใจเย็นอยู่อีกหรือ.... ไม่เห็นหรือไงว่า กรรมการบริหารระงับโครงการร่วมทุนกับบริษัทชื่อดังของเวียดนาม คุณก็รู้นี่ผมอุตส่าห์เจรจาต่อรองจนทางโน้นยอมร่วมทุนด้วย ใช้เวลา ใช้เงินไปเท่าไหร่กว่าจะโน้วน้าวฝ่ายนั้นได้ พอสำเร็จกับมาบอกว่าเลื่อนไปก่อนยังงี้หรอ ไอ้พวกหัวหงอก อยู่แต่ในกรอบ” 

“คณะกรรมบอกว่าเลื่อนนะคะ ไม่ได้บอกว่ายกเลิกเสียหน่อยนี่ค่ะ คุณพลขา... “ ศุกจีทรุดร่างระหงองค์เอวอรชร นั่งลงตรงกันข้ามเจ้านาย มือเรียวยาวแตะเบาๆ ที่มือหนาซึ่งยังคงกำแน่นอยู่ ก่อนจะค่อยๆ ลูบไล้อย่างเอาอกเอาใจ จนสัมผัสได้ว่ามือนั้นเริ่มคลายตัวออกจากกัน ใบหน้าที่แดงก่ำเริ่มกลับมาขาวซีดอย่างคนมีเชื้อสายจีนเช่นเดิม ลมหายใจเริ่มผ่อนลง  

“อืมม.... เลื่อนแต่ไม่ได้ยกเลิก คุณก็พูดถูกของคุณนะ... แต่.” 

“ไม่มีแต่ค่ะ คุณพล....นะคะ ทำใจให้สบายๆ จีว่าเป็นการดีเสียอีก ที่เลื่อนออกไป” 

“ดี?? คุณหมายความว่าไง??” ตาเรียวเล็กหรี่ตามอง เลขาคู่ใจด้วยความสงสัย ขณะที่มือหนาที่กำแน่นเมื่อครู่ คลี่ออกคลึงมือเรียวยาวเบา ๆ ยั่วเย้าไปในตัว 

“ก็.... คุณธรรมพึ่งเสียไปได้เดือนเดียวเอง... การเลื่อนงานอะไรพวกนี้ก็เป็นการให้เกียรติบิ๊กบอสคนเก่าไงค่ะ คุณพลของจีก็ใช้โอกาสนี้ทำคะแนน ด้วยการบอกว่าการเลื่อนเซ็นต์สัญญาร่วมทุนออกไปก่อน เป็นการให้เกียรติคุณธรรม รอให้พนักงานทุกคนหายเศร้าโศกและขวัญกำลังใจกลับมาดีเหมือนเดิม ก็ค่อยเริ่มกันใหม่ บอกทุกคนไปทำนองนี้ จีรับรองค่ะว่า คะแนนเสียงมาทางคุณดลอื้อแน่นอน” พูดพลางยิ้มกริ่มอย่างมีนัยยะ  

“อือ... ผมลืมคิดข้อนี้ไปเลย มัวแต่จะโชว์ผลงานให้พวกบรรดากรรมการแก่ๆ เก่าๆ เห็นว่าผมนี่แหละเหมาะสมกับการเป็นประธานบริษัทคนต่อไป ต่อจากน้าธรรม” พลดนัยพลาดเรื่อง soft skill ไปได้ยังไงนะ ดีนะที่มีเลขาที่แสนเฉลียวฉลาดช่วยวางหมาก ดึงเกมส์ให้ 

“จี รู้ว่าคุณเป็นคนมุ่งมั่นตั้งใจค่ะ” เลขาเก๋าเกมส์ฉลาดพอที่จะไม่เอ่ยคำว่าทะเยอทะยานออกไป เพราะอาจจะปลุกให้ไฟโทสะที่มอดลงเมื่อครู่ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง 

“คุณนี่รู้ใจผมจริง ๆ” 

“จีไม่ใช่แค่รู้ใจคุณพลนะคะ .... รู้อย่างอื่นด้วยซีค่ะ” พูดจบ เลขาร่างปราดเปรียดหุ่นสมส่วนก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทันที ก่อนจะหันมาพูดทิ้งท้าย 

“คืนนี้เรามารู้อย่างอื่น...กันนะคะ” ขาเรียวยาวในส้นสูงสาวนิ้วก็ก้าวออกจากห้องทำงานของรองประธานบริษัทวงศ์วิริยะ โฮลดิ้ง บริษัทยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย เพื่อกลับไปทำงานตามหน้าที่นั่นก็คือเลขาทรงประสิทธิภาพต่อไป 

“ได้เลย... จะได้รู้กันทุกซอกทุกมุมแม่เลขา สายยั่ว”

หนุ่มรูปร่างสันทัด เอนหลังลงบนเก้าอี้นวมตัวหรูสำหรับผู้บริหารอย่างผ่อนคลาย ความคับแค้นเมื่อครู่จางลง เหลือแต่ต้องมานั่งขบคิดว่า หลังจากเปิดพินัยกรรมของ ประธานบริษัทคนเก่า ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน ณธรรม วงศ์วิริยะธรรมคุณ น้องชายแท้ๆ ของมารดาพลดนัยนั่นเอง ชายหนุ่มคงได้รับมอบหมายให้เป็นตัวแทนของน้าชายเขาแน่นๆ

 

“Mum…” 

“My handsome son Ricky” นางลิเดีย สวมกอดลูกชายสุดที่รัก หลังจากไม่ได้เจอกันเกือบเดือน ดูท่าแล้วลูกชายคนเดียวคงจะเหนื่อยน่าดู  

“แกรนด์ป๊า เป็นไงบ้างครับ” ณฤทธิ์คลายอ้อมกอดจากมารดา ก่อนจะประครองผู้เป็นมารดาทรุดนั่งลงบนโซฟาสีดำสนิทในห้องนั่งเล่นของบ้านของตนเอง 

“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ.... แต่แม่นะ รู้สึกผิดต่อแด๊ดดี๊มากที่ไม่ได้ไปบอกลาเขาครั้งสุดท้ายด้วยตัวเอง”  

นางลิเดียพูดพลางยกมือแตะหางตาไปด้วย ถึงแม้ณธรรมและเธอจะเลิกรากันไปนานแล้ว และต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ ทว่าความเป็นเพื่อน ความผูกพันก็มีให้กันมาตลอดสามสิบปีก็แน่นแฟ้นยิ่งนัก เธอเองอยากจะไปร่วมงานศพของผู้ซึ่งเป็นรักแรกพบของเธอที่เมืองไทย แต่ติดที่ว่าบิดา ต้องได้รับการผ่าตัดโดยด่วน ทำให้เธอไม่สามารถเดินทางไปร่วมงานศพ เพื่อนแท้ซึ่งเป็นชาวเอเซียคนเดียวและยังเป็นทั้งบิดาของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธออีกด้วย 

“พรุ่งนี้ผมค่อยไปเยี่ยม แกรนด์ป๊า แล้วกันครับ... นี่กะว่าจะเข้าไปที่บริษัทซะหน่อย”  

“โอ้ย... ลูกพักก่อนมั้ยยัง เจ๊ตแล็ก อยู่เลย”  

“เข้าไปแป๊บเดียวครับมัม... อยากจะเคลียร์งานให้เสร็จๆ ต้นเดือนหน้าผมก็ต้องบินไปสะสางเรื่องทางเมืองไทยอีก.. หลายอย่าง” ชายหนุ่มเว้นจังหวะในการพูด สีหน้าและแววตามีความกังวลจนผู้เป็นแม่สังเกตได้ 

“ริกกี้มีเรื่องหนักใจหรือลูก”  

“มีนิดหน่อยครับมัม ก็คงเป็นเรื่องพินัยกรรม เรื่องบริษัทของแด๊ดด้วย แต่เดี๋ยวคงจะค่อยๆ ดูไปทีล่ะส่วน ก่อนบินกลับมา ผมให้คนที่ไว้ใจได้ดูๆ ให้อยู่ครับ”  

“คงไม่มีอะไรหรอก... ทางโน้นก็มีหลายคนดูแลอยู่แล้ว อีกอย่างริคก็เป็นตัวหลักในการบริหารงานที่บริษัทของแกรนด์ป๊า นะ”  

“ผมทราบครับมัม”  

“งั้นริคไปพักผ่อนก่อนไหม เดี๋ยวบ่ายๆ ค่อยเข้าไปที่บริษัท มัมจะได้ทำอาหารไว้ให้” 

“ดีจังครับ ผมไม่ทานอาหารฝีมือมัมเกือบเดือนแล้ว งั้นผมอยากว่ายน้ำก่อนครับ...สักสามสิบนาที. ถ้าจะให้ไปนอนตอนนี้คงนอนไม่หลับ” 

“ตามสบายเลยลูก มัมไปเตรียมอาหารอร่อยๆ ให้ริคก่อนล่ะกัน” 

“ขอบคุณครับมัม” ลูกชายตัวโตโน้นตัวหอมแก้มมารดาด้วยความรักใคร่ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดว่ายน้ำ  

นางลิเดีย มองตามร่างสูงสง่าของลูกชายคนเดียวด้วยความภาคภูมิใจ ทว่าก็อดหวั่นไหวไม่ได้กับภาระความรับผิดชอบในภายภาคหน้าของทายาทมหาเศรษฐีทั้งฝั่งไทยและเยอรมัน  ไม่ใช่ซิต้องทางฝรั่งเศสอีกด้วย เพราะทางครอบครัวคุณยายของชายหนุ่มซึ่งเป็นชาวฝรั่งเศสมีธุรกิจโรงแรมและร้านอาหารครอบคลุมทุกหัวเมืองท่องเที่ยวในยุโรปและอีกหลายประเทศ ส่วนคุณตาชาวเยอรมันเป็นเจ้าของธุรกิจเวชภัณฑ์ทางการแพทย์ที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆ ของโลก 

ว่ายน้ำเป็นกิจกรรมที่ ณฤทธิ์โปรดปรานมาก จากเมื่อตอนเป็นเด็กชายหนุ่มว่ายน้ำตามจังหวะและโอกาสเท่านั้น แต่หลังจากประสบอุบัติเหตุทางน้ำเมื่อสิบปีก่อน ชายหนุ่มในวัยสิบเก้าปี ซึ่งทำให้ณฤทธิ์เกือบเอาชีวิตไม่รอดจากสายน้ำที่เชี่ยวกรากในฤดูฝนของเมืองไทย หลังจากช่วยชายหนุ่มขึ้นมาจากสายน้ำได้ ณฤทธิ์สลบไปหนึ่งวันเต็ม หลังจากหายดี ชายหนุ่มก็ฝึกว่ายน้ำจนเก่งฉกาจหาตัวจับยากในวัยเดียวกัน