เช้าวันต่อมา หลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจต่างๆที่บ้านของแต่ละคนเรียบร้อยแล้ว แตน,น้อยแล้วก็ติ๋มสามสาวชาวบ้านทุ่ง ต่างก็พากันแต่งตัวสวยน่ารัก ยืนรอรถประจำทางอยู่ที่ศาลาพักผู้โดยสารข้างทางของหมู่บ้าน เพื่อรอรถเข้าเมืองกัน และเพียงไม่นานนักรถคันที่ทุกคนตั้งตารอก็มาถึงและเข้าจอดเทียบรับคน ทั้งสามสาวต่างก็ทยอยกันขึ้นรถไปพร้อมๆกับคนจากในหมู่บ้านที่ต่างก็มายืนรอรถสองแถวประจำทางเพื่อเข้าเมืองด้วยเหมือนกัน ด้วยความที่หมู่บ้านหนองเสือแห่งนี้นั้นมีถนนเมนเส้นหลักตัดผ่าน การเดินทางไปไหนมาไหนของคนในหมู่บ้านนี้จึงสะดวกสบายยิ่งนัก และเพียงไม่ถึงยี่สิบกิโลเมตรจากหมู่บ้านเข้ามาถึงตัวจังหวัดนั้น การนั่งรถมาจึงใช้เวลาไม่นานนักก็ถึงที่หมาย แล้ว นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คนในหมู่บ้านนั้นหันมานิยมใช้รถมอเตอร์ไซค์กันมากขึ้นด้วย เพราะใกล้และสะดวกสบาย จะไปจะมาเมื่อไหร่ก็ได้และรวดเร็วทันใจมากนั่นเอง รถโดยสารวิ่งเข้าไปส่งคนจนถึงตลาดสด เพราะเป็นจุดมุ่งหมายที่ผู้โดยสารจะลงเยอะที่สุด และทุกคนก็ลงพร้อมกันเลยในจุดเดียวกันนี้ ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำธุระของใครของมันต่อไป ส่วนรถโดยสารนั้นก็จะขับไปจอดรออยู่ที่คิวรถต่อไปเพื่อรอคนขากลับ ซึ่งรถจะออกในทุกๆครึ่งชั่วโมงเพราะมีรถสองแถวรับจ้างอยู่ที่คิวนั้นหลายคันอยู่แล้ว ใครมีธุระอะไรนานแค่ไหน ก็สามารถที่จะมาขึ้นรถที่จอดรออยู่ที่คิวคันใหม่ได้ในทุกๆครึ่งชั่วโมงของวัน จนกว่าจะหมดเวลาเดินรถซึ่งก็ประมาณห้าหรือหกโมงเย็นเป็นอย่างมาก

"อีแตน กูบอกไห่เอาบัตรประชาชนมานำ มึงเอามาบ่ล่ะมันต้องลงทะเบียนซิมใหม่นำเด้" ติ๋มถามเพื่อนสาวขึ้นมาขณะที่กำลังพากันเดินไปที่ร้านขายโทรศัพท์มือถือที่อยู่ไม่ไกลจากที่ตรงนั้นมากนัก

"เอามายุ นิเด้ยุในกระเป๋าเงินนี่แล้ว" แตนตอบเพื่อนพลางชูกระเป๋าเงินขึ้นให้ดูด้วย

"เยี่ยมไปเลยเพื่อน ฮ่ะๆๆๆ" ติ๋มพูดเล่นอย่างอารมณ์ดี ไม่นานนักทั้งสามสาวก็เดินมาถึงร้านขายโทรศัพท์และได้พบกับก้องเกียรติที่มาที่ร้านนี้ด้วยเช่นเดียวกันเข้าโดยบังเอิญ

"อ้าว！แตน มาทำอะไรที่นี่เหรอ?" นายตำรวจหนุ่มนั้นเป็นฝ่ายทักขึ้นก่อนอย่างดีใจที่ได้เจอกับหญิงสาวอีกครั้ง ซึ่งแตนเองนั้นก็รู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อยเช่นเดียวกัน ที่ได้เจอกับชายหนุ่มอีกครั้ง แต่ก็ยังทำเป็นนิ่งเอาเชิงไว้ก่อนตามประสาของผู้หญิงเท่านั้นเอง

"ผู้หมวดสวัสดีค่า" แตนทักตอบก่อนที่จะยกมือขึ้นไหว้ด้วย เพราะเธอคิดว่าถึงยังไงนายตำรวจหนุ่มผู้นี้นั้นก็อายุห่างจากเธออยู่มากพอสมควรทีเดียว

"มาซื่อโทรศัพท์ค่า"

"อ้อ..เหรอ แล้วเป็นไงล่ะ? ชอบแบบไหนเหรอ? คิดเอาไว้หรือยังล่ะ?"

"มักแบบถืกค่าฮ่ะๆๆๆ" แตนตอบทีเล่นทีจริงออกมา เล่นเอาก้องเกียรติถึงกับอึ้งไปกับมุขตลกแบบบ้านๆของเจ้าหล่อนที่ปล่อยออกมา ก่อนที่จะแกล้งทำเสียงล้อเลียนแบบขำๆกลับคืนไปว่า

"กะซั่นกะซัมซุงฮีโร่บ่อีหล่า555" มุขตลกของชายหนุ่มเล่นเอาพนักงานขายที่ยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ใกล้ๆนั้นถึงกับหลุดขำออกมา พร้อมกับแซวขึ้นว่า

"เดี่ยวนี่หมวดเว้าอิสานเก่งขึ่นเนาะ บ่แมนอยากมาเป็นเขยทางนี่เบาะน้อบาดนิฮ่ะๆๆๆ" ป๋อง พนักงานขายประจำร้านพูดไปก็หัวเราะเขาไปอย่างล้อๆ เพราะค่อนข้างจะสนิทกันอยู่พอสมควรแล้ว ก้องเกียรติทำเป็นยิ้มแป้นรับพร้อมกับทำท่าเหล่ตามองมาที่ๆทั้งสามสาวยืนอยู่แล้วพูดแซวขึ้นยิ้มๆว่า

"ก็ไม่แน่นะป๋อง สาวๆที่นี่สวยเสียด้วยสิ" มุขจีบสาวเปิ่นๆของเขาเล่นเอาทั้งสามสาวถึงกับอายม้วนต้วนไปตามๆกันเลยทีเดียว

"เว้าคือเนาะผู้หมวดกะดาย อ้ายๆข่อยขอเบิ่งโทรศัพท์แน" แตนว่าให้ ก่อนที่จะหันไปขอดูโทรศัพท์จากป๋องพนักงานขายของทางร้าน

"ได่ๆเอาสเปคแบบได่บอกมาโลด แบบนี่มักบ่" ป๋องถามพลางหยิบเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในตู้ ขึ้นมาวางให้ทั้งสามสาวเลือกสองสามเครื่องเรียงกันลงบนตู้กระจกที่วางโทรศัพท์มากมายหลากหลายรุ่น เรียงกันอยู่ภายในชั้นล่างของตู้นั้น

"เอาแบบงามถืก แล้วกะดีจ้ามีบ่บอกแนอั่นได่"

"ป้าด！คำเว้าเผิ่นแหม555" ป๋องพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาขำๆอย่างนึกสนุกไปด้วย ก้องเกียรติเองนั้นก็แสดงออกทางสีหน้าว่าสนุกและชอบมากเหมือนกัน เพราะเวลาที่เขาอยู่กับเด็กสาวอย่างแตนนั้น ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นที่ไหนหรือในสถานการณ์เช่นไร เธอก็ไม่เคยที่จะทำให้เขารู้สึกแย่หรืออึดอัดใจแต่อย่างใดเลย ชายหนุ่มเดินเข้ามาดูด้วย และช่วยเธอเลือกซื้อโทรศัพท์แบบที่พอใช้ได้และมีราคาที่สมน้ำสมเนื้อกับเธอให้ จากนั้นป๋องก็จัดการเปิดซิมใหม่พร้อมกับลงทะเบียนให้อย่างเสร็จสรรพ แล้วจากนั้นจึงแนะนำวิธีการใช้งานต่างๆให้ด้วยจนเสร็จเรียบร้อยอย่างมีน้ำใจ แตนยืนมองโทรศัพท์ในมือพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่อย่างดีใจ ที่จะได้มีโทรศัพท์มือถือเหมือนอย่างเพื่อนๆเสียที

"ไหนมา ขอดูใกล้ๆอีกทีซิ มือถือเครื่องใหม่ หือ..น่าใช้ไม่หยอกเลยนะเนี้ย ดูดีทีเดียวล่ะ" ก้องเกียรติพูดพลางยื่นมือออกมาเพื่อขอดูโทรศัพท์ของเด็กสาว ซึ่งแตนเองก็ส่งให้แต่โดยดีอย่างไม่ได้คิดอะไรมากมายนัก ก้องเกียรติเปิดหน้าจอเครื่องขึ้นพร้อมกับพิมพ์อะไรบางอย่างลงไป เพียงครู่เดียวก็ส่งโทรศัพท์เครื่องนั้นคืนให้กับเธอ ก่อนที่จะพูดยิ้มๆออกมาว่า

"มีโทรศัพท์แล้วก็ใช้บ่อยๆด้วยล่ะ ไม่ใช่เอาไปเก็บเอาไว้เฉยๆ เดี๋ยวปลวกแทะไม่รู้ด้วยนะ ไปล่ะฉันมีธุระต้องไปทำต่อ แล้วเจอกันใหม่นะ"

"สวัสดีค่า" แตนไหว้ลาเขาก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากร้านไป เด็กสาวยืนนิ่งมองตามร่างสูงโปร่งที่ดูทะมัดทะแมงนั้นเดินออกไปแล้วขึ้นค่อมขี่รถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของเขาที่จอดอยู่หน้าร้านแล้วขับออกไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากที่เคยผ่านมา เพราะคราวนี้เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองนั้นมันเต้นแรงมากกว่าปกติ ผิดไปจากที่เคยเป็นมานั่นเอง

"อ้าวแล้วหมวดก้องเผิ่นมาเฮ้ดอิหยังยุหนี่ซั่น คือบ่เห็นเลาซื่ออิหยังเลย" น้อยถามขึ้นลอยๆอย่างไม่เข้าใจ เพราะไม่ทันเห็นว่าชายหนุ่มนั้นซื้ออะไรและได้อะไรกลับไปบ้างหรือเปล่า

"อ้อ..ผู้หมวกเผิ่นมาเปลี่ยนเคทใส่โทรศัพท์เผิ่นตั่ว พวกน้องกะคือกันเด้อขั่นอยากสิเปลี่ยนอิหยังกะมาได่ อ้ายสิเบิ่งไห่สิเปลี่ยนเคทรึเปลี่ยนโปรรึถ่าหากว่ามีปัญหาอิหยังเกียวกับโทรศัพท์กะไห่มาถามมาเบิ่งได่ตลอดในเวลางานเด้อ"

"จ้าขอบคุณอ้าย เมือก่อนเด้อของไห่ขายดีๆจ้า" แตนบอกกับป๋องพนักงานขายหนุ่มผู้ใจดีของศูนย์แห่งนั้น ก่อนที่จะเดินออกจากร้านไปพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ จากนั้นทั้งสามสาวก็เดินข้ามถนนออกไปทางตลาดสดที่ตั้งอยู่คนละฟากกันนั้น เพื่อหาซื้อของกินของใช้กลับบ้านกัน จากนั้นก็เดินอ้อมออกมาทางท้ายตลาด ที่มีร้านรวงขายของอยู่เยอะแยะเต็มไปหมดทั้งสองฟากฝั่งถนน เช่นร้านขายเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านหรือแม้แต่ ร้านขายเครื่องสังฆภัณฑ์ต่างๆก็มีอยู่เรียงรายเต็มไปหมด แตนและเพื่อนทั้งสองต่างก็ได้ทั้งของกินของใช้และเสื้อใหม่สวยๆอีกคนละชุดสองชุด ก่อนที่จะพากันแวะไปกินก๋วยเตี๋ยวรองท้องกันก่อน แล้วจากนั้นจึงเดินไปขึ้นรถที่คิวรถเพื่อกลับบ้านกันต่อไป..