ชายหนุ่มรีบกดริมฝีปากหยักได้รูป บดขยี้ริมฝีปากบางของหญิงสาวอย่างเร่าร้อนทันที

ณัชชาเบิกตาโพลง ตกใจครางเสียง อู้.. อี้.. พร้อมทั้งใช้มือน้อยทุบดันแผงอกแกร่งสุดแรง...

แต่ภาวัตไม่สนใจ ใช้ความช่ำชองดูดเม้มกลีบปากบนและล่างสลับกันไปมาอย่างรัญจวญ

จนหญิงสาวแทบลืมหายใจ เกร็งสั่นไปทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า รู้สึกหวิวๆคล้ายจะเป็นลม

มือหนาก็ยิ่งลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังนวลเนียน แล้วเริ่มไล่ลงบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงอย่างเมามัน ก่อนจะกระชับแนบแน่นเข้ากับช่วงล่างแข็งแกร่งของเขา

“อย่าา!!.. ”

ณัชชาเผลออ้าปากร้อง... ภาวัตจึงได้จังหวะฉวยโอกาสนั้น แทรกลิ้นอุ่นเข้าไปเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กและสำรวจจนทั่วภายในช่องปากบาง...

หญิงสาวถึงกับอ่อนระทวยไปทั้งร่าง สองแขนที่เคยผลักไสอกแกร่งออก กลับกลายเป็นยึดเหนี่ยวหัวไหล่ทั้งสองข้างเอาไว้แน่น

 

“มันไม่มีการทำโทษแบบเด็กๆ ที่เขาทำกันอีกแล้ว... มีแต่!!..”

ภาวัตอมยิ้มละมุน ก่อนจะก้มใช้ลิ้นร้อนสากสัมผัสรุกรานเข้าไปอีกครั้ง

เมื่อถูกแรงกระตุ้น หญิงสาวก็เหมือนโดนสะกดตอบสนองไปแบบไม่รู้ตัว ลิ้นเล็กค่อยๆ สอดแทรกสัมผัสลิ้นของชายหนุ่ม อย่างไม่ประสา...

“อืมม.. อืม.. ”

ภาวัตยิ้มพอใจ จากนั้นก็ดูดกินกลืนความหวานจากปากบางอย่างเร่าร้อน

ร่างทั้งสองต่างขยับเข้าแนบเนื้อ แทบทุกอณูของการเคลื่อนไหว

ชายหนุ่มค่อยๆลูบไล้เข้าไปสัมผัสเนินอกอวบอิ่ม ที่แอบซ่อนไว้ภายในชุดทำงานสีแดงเข้ม

จนหญิงสาวต้องสะดุ้งเฮือก รีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขาทันที

 

“จะรีบไปไหน...?”

ภาวัตรู้ทันรีบคว้าร่างบางกลับมานั่งบนตักแกร่ง พร้อมทั้งกอดรั้งไว้จากด้านหลัง

“ฉันต้องไปทำงานแล้วค่ะ!!..” ณัชชายังหน้าแดงระเรื่อกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา

“ก็ไหน!!.. ณัชบอกว่า... พี่ดูงานในโรงแรมยังไม่ถึงครึ่งเลยไง...?”

“ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปดูต่อเถอะค่ะ... วันนี้ฉันต้องไปเคลียร์ที่ค้างไว้ก่อน”

หญิงสาวรู้สึกอับอายเกินกว่าที่ จะมองหน้าชายหนุ่มได้อีก ในเวลานี้...

“ก็ได้!!.. พี่จะยอมปล่อย... แต่ณัชต้องเรียกแทนตัวเองกับพี่ดีๆเหมือนแต่ก่อนน่ะ”

“เรียกยังไงค่ะ..? ฉันไม่เห็นจำได้อะไรเลย”

ณัชชาหันมาทำหน้าซื่อตาใส จนภาวัตรู้สึกหมั่นเขี้ยวอยากจะกลืนหญิงสาวเข้าไปทั้งตัวเลย...

“งั้น พี่ก็ไม่ปล่อย!!.. นั่งอยู่ด้วยกันทั้งวันแบบนี้แหละ...”

ภาวัตพูดพร้อมกระชับอ้อมกอดแข็งแกร่งรัดร่างบางแน่นและแรงมากขึ้น...

“พอแล้ว!! ณัชหายใจไม่ออก พี่แทนปล่อยณัชเถอะ...น่ะค่ะ!!” สุดท้ายณัชชาก็ทนไม่ไหวต้องยอมพูดตามที่ภาวัตต้องการ

“ถ้าณัชพูดอย่างนี้ ตั้งแต่แรกก็ไม่โดนพี่ทำโทษหรอก...”

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากหญิงสาวอย่างแสนเสียดาย เพราะไม่อยากเอาเปรียบร่างบางมากไปกว่านี้แล้ว...

ณัชชาพอได้โอกาส ก็จัดแจงผมเผ้าและเสื้อผ้าของตัวให้เรียบร้อย ก่อนเดินออกมาจากห้องนั้นทันที

 

 

ภายในห้องทำงานแห่งหนึ่ง...

บนโต๊ะขนาดกระทัดรัด มีคอมพิวเตอร์ครบชุดและเอกสารวางเรียงซ้อนกันอยู่หลายเล่ม บ่งบอกถึงงานที่ยังไม่ได้รับกระทำให้เสร็จสิ้น

หญิงสาวเผลอยกนิ้วขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากบาง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดได้ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา...

ภาวัตทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง เพราะอาการเสียวซ่านแปลกๆที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

จนณัชชาต้องเม้มริมฝีปากแน่น เพื่อสะกดความรู้สึกวาบหวามที่ชายหนุ่มได้มอบไว้ให้

 

“ก๊อก!.. ก๊อก!..”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ณัชชาต้องสะดุ้งโหยงหลุดจากความคิดพวกนั้นทันที

ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก วิชชุดาก็รีบเดินเข้ามาสีหน้ากังวลมาก ทั้งๆที่หญิงสาวก็เพิ่งจะแต่งงานไป เมื่อคืนนี้เอง...

“ณัช!! อย่าเข้าใกล้แทนอีกเลยน่ะ ถ้าแกไม่อยากเสียใจ”

วิชชุดาได้ยินเรื่องราวจากพนักงานเล่าว่า ณัชชามีหน้าที่พาภาวัตเดินดูงานต่างๆ ในโรงแรมตามคำสั่งของท่านประทานใหญ่และทั้งคู่ก็ดูดีเหมาะสมกันมาก

“หมายความว่ายังไงค่ะ พี่นุช..” ณัชชามองหน้าพี่สาวอย่างไม่เข้าใจ

“แทนไม่มีทางชอบณัชหรอกน่ะ ที่เขาทำดีกับแกก็เพราะ เขาต้องการแก้แค้นให้ฉันเจ็บใจเท่านั้นแหละ!!...”

“แต่ณัชไม่ได้คิดอะไร... กับพี่แทนมากกว่าความเป็นพี่น้องเลยน่ะค่ะ”

ณัชชาคอยเตือนตัวเองเสมอมา ภาวัตจะเป็นเพียงพี่ชายของเธอเท่านั้น

“ฉันรับไม่ได้หรอกน่ะ... ที่จะเห็นอดีตคนรักกลับกลายมาเป็นแฟนน้องสาวแบบนี้!!”

วิชชุดาสบตาณัชชาจริงจังและที่ผ่านมาไม่ว่าหญิงสาวจะสั่งอะไรน้องสาวก็ต้องปฏิบัติตามทุกครั้ง

“แต่ณัชต้องทำตามคำขอของคุณปู่ให้เสร็จก่อนน่ะค่ะ พี่นุชแล้วหลังจากนั้น... ณัชจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับเขาอีกเลย”

“ก็ได้!! แต่ถ้าแกผิดคำพูด... เมื่อไรฉันจะฟ้องให้คุณพ่อลงโทษแกให้หนักเลย”

ณัชชาได้ยินคำว่า...

โดนคุณพ่อลงโทษแล้ว รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที เธอยังจำความรู้สึกเจ็บปวดนั้นได้ดี

 

เมื่อหลายปีก่อน...

วันนั้นณัชชาเพิ่งเรียนอยู่ปีหนึ่ง เกิดพายุฝนตกกระหน่ำรุนแรงมาก

จนหญิงสาวต้องอาศัยรถเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งกลับถึงบ้านตอนสองทุ่มกว่า ทันทีที่เข้ามาในบ้าน พ่อ แม่ พี่สาวก็ยืนดักรออยู่...

“แป๊ะ!.. แป๊ะ!. แป๊ะ!.”

พลโท. รวิชญ์ไม่ฟังอะไรสักคำ ใช้ไม้เรี่ยวฟาดลงหลังลูกสาวคนเล็กอย่างแรงสามครั้ง

“คุณพ่อตีหนู... ทำไมค่ะ? ” ณัชชาต้องเสียหลักล้มลงไปกองที่พื้น...

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นพ่อเจ็บปวดน้ำตาไหลริน เพราะตั้งแต่เกิดมาหญิงสาวไม่เคยโดนตีเลยสักครั้ง

“พอได้แล้วคุณ!! ลูกเราจะตีให้ตายหรือยังไง...?” คุณหญิงจรรยารีบแย่งไม้เรี่ยวมาจากมือสามี

“แกไม่ต้องมาทำหน้าซื่อเลยณัช... ไปกับไอ้ผู้ชายคนนั้น ถึงไหนกันแล้วล่ะ!!..”

“ไม่ใช่น่ะค่ะ ณัชแค่ติดรถเขามาบ้านเฉยๆ เราไม่ได้มีอะไรเกินเลยน่ะค่ะ คุณพ่อ!!”

ณัชชาพยายามอธิบายให้ผู้เป็นพ่อเข้าใจ จนพลโท.รวิชญ์ เห็นสภาพลูกสาวคนเล็กแล้วเริ่มใจอ่อน

“คุณพ่อขา!! อย่าไปเชื่อน่ะค่ะ วันนี้เลิกเรียนตอนห้าโมงเย็นแล้ว... แกหายไปไหนมาณัช...?”

“พอได้แล้วนุช!!.. พาคุณพ่อขึ้นไปพักผ่อน เดี๋ยวนี้!!”

วิชชุดาไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ จนผู้เป็นแม่ต้องเข้ามาห้ามปรามลูกสาวคนโตเสียงดัง

 

 

 

..............................................................................................