ธัญวลัย | นิยาย นวนิยาย นิยายออนไลน์ เขียนนิยายออนไลน์

You are mine | Ep. 15

แบบอักษร

“กูไม่ตายง่ายๆ มึงก็น่าจะรู้” เสียงของกิลแบร์ดูเยาะเย้ยอย่างน่ากลัว ฉันจับท่อนแขนแข็งแรงของแมทเทียสเอาไว้แน่น จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นจับมือใหญ่ของเขาเอาไว้แทน ถึงมือของแมทเทียสจะเย็นแต่ฉันกลับรู้สึกมั่นใจว่าถ้าไม่ปล่อยมือนี้ฉันและเขา เราไม่ต้องกลัวอะไรและจะปลอดภัยกลับไป

”เฮเลน่าหลบไป” แมทเทียสกำมือฉันเอาไว้แน่น แล้วหันมาพูดกับฉันด้วยเสียงเข้มต่ำดุดัน

พรึ่บ!

”อ๊ะ...แมท” ฉันโอบกอดรอบลำคอแกร่งของเขาเอาไว้แน่นทันทีที่แมทเทียสอุ้มฉันเอาไว้ในอ้อมแขน แล้ววางฉันลงเมื่อมาถึงซอกเล็กๆของตึกอย่างรวดเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ทันด้วยซ้ำ

”ห้ามออกจากที่นี่“

”เดี๋ยว...แมท!”

พรึ่บ!

แมทเทียสพุ่งตัวไปหากิลแบร์ด้วยความรวดเร็วจนฉันมองตามแทบไม่ทัน ฉันได้แต่กัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้แน่น นึกโกรธตัวเองที่ทำอะไรเพื่อเขาไม่ได้สักอย่าง ดีแต่มาเป็นภาระให้เขาเป็นห่วงอยู่ทุกครั้ง บ้าชะมัด...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอดเลย

ทุกคนต่อสู้กับกลุ่มแวมไพร์ของกิลแบร์ที่มีมากกว่าสองเท่า แต่ทุกคนก็ยังคงสู้เหมือนไม่เหนื่อยหรือบอบช้ำอะไรมากนัก ฉันมองแมทเทียสที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับกิลแบร์ด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างตื่นกลัว ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากเห็นเรื่องเลวร้ายอย่างที่ตัวเองกำลังคิดอยู่เลย ให้ตายสิ!

“อึก...แมท” ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่สายตาเหลือบไปเห็นแวมไพร์ที่กำลังกระโดดลงมาจากชั้นสองของตึกอีกฝั่ง ซึ่งอยู่ไกลออกไป ฉันไม่แน่ใจว่าในมือของเขามีมีดเงินหรืออะไร แต่สายตาฉันเห็นเพียงมันวาววับและหัวใจฉันเต้นรุนแรงด้วยความกลัวมากขึ้นอีก เมื่อเขากำลังพุ่งตัวมาทางด้านหลังของแมทเทียส

ฉันกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้แน่น มือยกธนูขึ้นมาด้วยความรวดเร็วโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ และเพ่งเล็งไปที่แวมไพร์ที่กำลังอยู่ด้านหลังของแมทเทียวด้วยสายตาแน่วแน่ มือทั้งสองข้างของฉันสั่นจนต้องสูดลมหายใจเอาอากาศเข้าปอดลึกๆ

“ใจเย็นไวเฮเลน่า ใจเย็นไว้” ฉันหลับตาลงแล้วพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา จากนั้นเมื่อมือทั้งสองข้างของตัวเองเริ่มหายสั่น จึงลืมตาขึ้น

ฟุ่บ!

และกว่าจะรู้ตัวสายตาก็เห็นว่าลูกธนูได้ปักอยู่ที่กลางอกของแวมไพร์ที่อยู่ด้านหลังของแมทเทียสอย่างแม่นยำ เขาฟุบหน้าลงที่พื้นห่างจากแมทเทียสเพียงเล็กน้อย สายตาคมสีแดงของแมทเทียสหันขวับมาจ้องมองฉันทันที

เขารู้อยู่แล้วว่ามีแวมไพร์อยู่ด้านหลังและกำลังจะหมุนตัวหลบ แต่ลูกธนูของฉันปักที่กลางอกของแวมไพร์ที่อยู่ด้านหลังเขาซะก่อน ฉันสบสายตาสีแดงของแมทเทียสนิ่ง สักพักกิลแบร์ที่เพิ่งโดนแมทเทียสอัดเข้ากับกำแพงก็พุ่งตัวมาทางเขาด้วยความรวดเร็ว ฉันชะงักเลยหยุดหายใจไปเล็กน้อย แมทเทียสรีบหันไปพุ่งตัวเข้าใส่กิลแบร์แล้วต่อยเขาอัดเข้ากำแพงอีกรอบ

ฉันหันไปมองทางด้านหลังของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ ดวงตาสีแดงซึ่งดูน่ากลัวและเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังหิวกระหายทำให้ฉันต้องก้าวเท้าถอยหลังหนีช้าๆ เขายืนจ้องฉันอยู่อีกตึกซึ่งไม่ไกลจากซอกที่ฉันหลบอยู่มากนัก ฉันกำธนูในมือเอาไว้แน่น แล้วยกมันไปทางแวมไพร์ที่กำลังเดินตามฉันมาเรื่อยๆ

ปั่ก!

และเมื่อเขาพุ่งตัวเข้ามาหาฉันด้วยความรวดเร็ว ลูกธนูก็ปักอยู่ที่อกข้างซ้ายของเขาทันที เขาฟุบหน้าลงไปที่พื้นห่างจากฉันเพียงก้าวเดียวเท่านั้น หัวใจฉันแทบหยุดเต้น มือไม้สั่นจนควบคุมมันไม่ได้อีกต่อไป พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมาอีกครั้งก็ยากกว่าครั้งก่อน

“อึก...” แผ่นหลังฉันกระแทกเข้ากับกำแพงตึกอย่างแรง และขาทั้งสองข้างทรุดลงไปจนฉันต้องนั่งพิงกำแพงเอาไว้นิ่ง ได้ยินพียงเสียงลมหายใจหอบเหนื่อยและรุนแรงจากความกลัวของตัวเอง ให้ตายสิ ทำยังไงมือฉันถึงจะหยุดสั่นสักที!

“เฮเลน่า!” ฉันหันขวับไปมองอีกฝั่งซึ่งเป็นฝั่งเดียวกับที่แวมไพร์นอนแน่นิ่งจากลูกธนูของฉัน โมนิก้ายืนอยู่ไกลออกไปเล็กน้อย เธอพุ่งมาหาฉันทันทีที่เห็นว่าฉันนั่งทรุดลงและมือไม้สั่นไปหมด

“โมนิก้า ฉัน...” ฉันก้มมองมือที่กำลังสั่นเทาของตัวเองแล้วพึมพำออกมาเล็กน้อย โมนิก้าจับไหล่ฉันไว้แล้วบีบเบาๆ

“เธอเก่งชะมัด ยิงธนูไม่พลาดเลย” ฉันพยักหน้า ลูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่อีกครั้งแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วโมนิก้าก็ส่งยิ้มบางมาให้เมื่อเห็นว่ามือฉันหายสั่นในที่สุด

“ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำมันได้ แต่มันก็เกิดขึ้น และมือฉันก็สั่นทุกครั้งที่ปล่อยลูกธนูไปปักที่อกของแวมไพร์” ฉันบ่นพึมพำเหมือนกำลังพูดกับตัวเองซะมากกว่า

“หลังจากที่ฉันฆ่าแวมไพร์ที่คลุ้มคลั่งตัวแรก เกือบสองปีแหน่ะฉันถึงหยุดสั่นได้น่ะ ไม่เป็นไรหรอก” ฉันพยักหน้าให้โมนิก้าเล็กน้อย มันเหมือนความฝันชะมัด แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นคือความจริงที่ฉันต้องยอมรับมัน อยู่กับมัน และทำทุกทางที่ฉันจะไม่ถูกดูดเลือดหมดตัวซะก่อน บ้าชะมัดเลย

“แล้วทุกคนล่ะ ไม่มีใครบาดเจ็บใช่มั้ย” ฉันรีบถามโมนิก้าด้วยความร้อนรนทันที

“ไม่หรอก พวกนั้นอึดจะตาย โดยเฉพาะแมทเทียส เขาสู้ก่อนที่พวกเราจะมาซะอีก แต่ทำไมยังยืนอยู่ได้ก็ไม่รู้” ฉันหันไปมองตามสายตาของโมนิก้าก็เห็นแมทเทียสยังคงต่อสู้อย่างดุเดือดกับกิลแบร์อยู่ห่างออกไป

“ฉันอยากเข้าไปช่วยเขา แต่คงไปเป็นภาระซะมากกว่า” ฉันพูดแล้วมือก็กำธนูเอาไว้แน่นอย่างหงุดหงิด

“เธอไม่ใช่ภาระอะไรเลยเฮเลน่า แต่มันอันตรายเกินไปที่เธอจะเข้าไปใกล้กิลแบร์ แมทเทียสให้ฉันมาอยู่ที่นี่กับเธอเพราะแวมไพร์คงเห็นที่ซ่อนของเธอแล้ว” ฉันกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้ คงเป็นตอนที่ฉันช่วยแมทเทียสแน่ๆ แลยที่ทำให้แวมไพร์เห็นที่ซ่อนตัวของฉันจนหมด

*ขอพื้นที่ขายของหน่อยนะคะนักอ่านที่น่ารัก ❤️ #Sorryคนนี้หวง #พี่เซนน้องเพ้นท์