ท้องฟ้ามืดครึ้มภายนอกไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกกังวลหรือกลัวเท่ากับการที่แมทเทียสออกไปหากิลแบร์เพียงแค่คนเดียว

“ไม่ต้องกังวลหรอกเฮเลน่า“ โมนิก้าเดินเข้ามาบอกฉันที่ยืนเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องนอนของตัวเอง สายตาก็มองออกไปนอกหน้าต่างอีกฝั่งอย่างรอการกลับมาของแมทเทียส ใจฉันร้อนรุ่มไปหมด รู้สึกเป็นห่วงเขามากจนไม่รู้จะทำอะไรแล้วตอนนี้ หงุดหงิดที่ตัวเองช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย

“จะไม่ให้ฉันกังวลได้ไง แมทออกไปหากิลแบร์คนเดียวนะ พวกนั้นมีตั้งเยอะให้ตายสิทำไมเขาถึงดื้อด้านขนาดนี้” ฉันบ่นอย่างหัวเสียจับมือตัวเองเอาไว้แน่น รู้สึกเป็นห่วงแมทเทียสแทบบ้าแล้วตอนนี้

”เอาน่า เดี๋ยวพี่ตามไปเอง” พี่เฮคเตอร์ที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับกาแอลพูดขึ้นเสียงเข้ม

“พวกฉันก็ว่าจะตามมันไปอยู่แล้วแหละ” ปาสกัสก็เดินตามเข้ามาโดยที่อองรียืนพิงขอบประตูมองมาทางฉันยิ้มๆ

”พวกนายจะตามไปเหรอ” โมนิก้าหันไปถามพี่เฮคเตอร์อย่างแปลกใจ

“อือ ถึงไอ้แมทมันจะไปคนเดียวไหวก็เถอะ แต่กิลแบร์มันต้องมีแผนสกปรกแน่นอน“

“พวกฉันเลยจะไปสมทบอีกทีไง” อองรีเสริมคำพูดของพี่เฮคเตอร์อีกที

“ฉันไปด้วย” ฉันรีบเดินไปหาพี่เฮคเตอร์แล้วบอกเขาอย่างร้อนรนทันที

“จะไปได้ไง มันอันตราย” พี่เฮคเตอร์บอกฉันเสียงดุ

“ก็มันอันตรายไงพี่เฮค เฮเลน่าถึงต้องไปด้วย”

“อยู่นี่กับโมนิก้านั่นแหล่ะ พี่ไปกับไอ้พวกนี้ก็พอ” พี่เฮคเตอร์หันมาบอกฉันแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ

“แต่ว่าเฮเล่าจะไป”

”พี่บอกว่าไง” ฉันกับพี่เฮคเตอร์มองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

ฉันรู้ ถึงแม้ว่าฉันจะไปกับพวกเขาก็ช่วยอะไรมากไม่ได้ แต่มันก็ยังดีกว่าให้ฉันต้องมานั่งรอโดยไม่รู้ว่าแมทเทียสและพวกเขาเป็นตายร้ายดียังไงบ้างน่ะสิ

“ถ้างั้นก็ไปกันหมดนี่แหล่ะ“ อองรีสวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ฉันกับพี่ชายตัวเองจะทะเลาะกันมากไปกว่านี้

“ก็ดีเหมือนกัน ถึงฉันจะอยู่ที่นี่กับเฮเลน่าแต่เราก็ไม่รู้ว่าพวกกิลแบร์จะมาเท่าไร ถ้าเกิดบุกมาเอาตัวเฮเลน่าไปตอนที่ไม่มีใครอยู่ ฉันแค่คนเดียวจะสู้ได้มั้ยยังไม่รู้เลย” โมนิก้าเดินมายืนกอดอกบอกพี่เฮคเตอร์ข้างๆฉัน

“ที่โมนิก้าพูดก็มีเหตุผลนะไอ้เฮค” เสียงทุ้มของปาสกัสพูดขึ้นโดยมีอองรีและกาแอลพยักหน้าตามอย่างเห็นด้วย

”ก็ได้” พี่เฮคเตอร์นิ่งคิดไปสักพักก็ถอนหายใจออกมาแรงๆอีกครั้งแล้วบอกฉันเสียงเหนื่อยหน่าย ทันทีที่ได้ยินคำตอบฉันก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

”ขอบคุณค่ะ”

“แต่เฮเลน่าห้ามทำอะไรที่มันอันตรายเกินไปเข้าใจมั้ย” เสียมเข้มดุดันของพี่เฮคเตอร์ทำฉันพยักหน้าเข้าใจด้วยความรวดเร็ว

”ค่ะ”

“ไปเตรียมของกัน” โมนิก้าหันมาบอกฉันยิ้มๆ เตรียมของอะไรอ่ะ ฉันคิ้วขมวดด้วยความสงสัย จนโมนิก้าต้องอธิบายให้ฟัง

”...”

”เธอเป็นคนเดียวที่ไม่ใช่แวมไพร์ก็ต้องมีอาวุธติดตัวไว้บ้างสิ ขนาดพวกฉันยังต้องมีเลย”

“อาวุธของฉันน่ะเหรอ”

“ใช่ไง ชั้นใต้ดินมีให้เลือกเพียบ รีบไปกันเถอะ”

แล้วทุกคนก็เดินลงมายังประตูชั้นใต้ดินภายในบ้านหลังใหญ่โดยมีฉันคอยเดินตามอย่างตื่นเต้น เพิ่งรู้เหมือนกันว่าที่นี่มีชั้นใต้ดินด้วย

”ฉันขอกระสุนเงินเพิ่มหน่อยดีกว่า” หลังจากที่พวกเราทุกคนเดินมาจนถึงภายในห้องเก็บอาวุธ ฉันก็ต้องอึ้งหนักกว่าเดิมเพราะมันมีของมีคมหรือปืนหน้าตาแปลกๆที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนมากมายจนตาลาย

“เฮเลน่าชอบแบบไหน ให้ฉันช่วยเลือกมั้ย” อองรีหยิบมีดสั้นขึ้นมาดูแล้วหันมาถามฉันที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

”เอ่อ ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้อะไรยังไงเลยอ่ะ” ฉันมองซ้ายมองขวาก็เลือกไม่ถูกอยู่ดี

”มีดพกอันนี้ดีมั้ย” อองรีหยิบมีดพกที่สั้นกว่าของเขามาให้ดู

“มีดพกเหรอ” ฉันมองดูมีดพกสีเงินลวดลายสวยงามอย่างลังเล

“แต่เธอเป็นมนุษย์คงสู้ระยะประชิดกับแวมไพร์ไม่ไหว ธนูล่ะเป็นไง ใช้เป็นหรือเปล่า” อองรีหยิบธนูยืนมาให้ ฉันเลยร้บมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ

“น่าจะได้อยู่นะ ฉันใช้เป็นพอดี”

“จะใช้ไอ้นี่เหรอเฮเลน่า” พี่เฮคเตอร์ที่ถือมีดเล่มใหญ่เดินมากับโมนิก้าที่มีปืนสองกระบอกเหน็บไว้ที่ต้นขาถามขึ้น ทำไมทั้งสองคนดูดีและดูอันตรายไปพร้อมกันแบบนี้ล่ะ

”ค่ะ มันน่าจะเข้ากับเฮเลน่า” ฉันชูธนูสีเงินแกะสลักสวยงามให้พี่เฮคเตอร์ดู

“ฉันว่าก็ดีนะ ใช้อันนั้นแหละ” โมนนิก้าพูดออกมายิ้มๆ

“เสร็จยัง” ฉันหันไปมองตามเสียงก็เจอปาสกัสที่เดินมาพร้อมกับกาแอล นี่ปาสกัสใช้สนับมือเหรอ ส่วนกาแอลคงใช้ปืนยาวที่สะพายอยู่แน่ๆ และอองรีก็มีดพกที่เขาถือไว้ตั้งแต่แรกแล้วนั่นเอง

ฉันมองทุกคนที่ทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา คงมีแต่ฉันสินะที่รู้สึกว่ามันเหมือนเป็นความฝันมากกว่า มือที่ถือธนูอยู่กำเอาไว้แน่น จู่ๆภาพแมทเทียสก็โผล่เข้ามาในหัวจนฉันนิ่งอึ้งแล้วเรียกสติตัวเองอีกครั้ง

“พร้อมแล้ว รีบไปกันเถอะ”